Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ώρα πρωινή, μου χτύπησε την πόρτα, μαύρα μαλλιά ως την μέση,
μάτια κάρβουνα, βραχιόλια στο μισό χέρι,
άφοβη κι ωραία όπως μόνο τα μυστήρια μπορούν.
....
Την πέρασα μέσα ,και το στόμα της σαν ανθισμένος κάμπος μίλαγε,
(να σε πείσω μου είπε για την Αίγυπτο και την Αμοργό, πως κάποτε συνέβη, ένας άντρας εξόριστος δάσκαλος ήρθε στο νησί σου,
από τότε κατοικεί μέσα σου, πολύ πριν γεννηθείς,
με το δεξί ...του πόδι να κουτσαίνει, ακουμπούσε το πρόσωπο του σε ένα ξύλινο μπαστούνι, δυό φίδια κοιτάζουν το κάθε ένα από την αντίθετη μεριά).
......
Της είπα (γνωρίζω, φέτος μου ήρθε ξανά εκείνη η δύναμη της χρονοφυσαλίδας, μου μίλησε ξανά σε όσα κρύβω από εμένα, θα τον αναζητήσω πέρα από αυτά που ξέρω, ξέρω, το κομμάτι του υπάρχει μέσα μου,
γι αυτό μπορώ να συγχωρώ σαν άντρας)..
.....
Εκείνη γέλασε και άρχισε να κοιτά τις φωτογραφίες των χαμένων αγαπημένων μου προσώπων , στον τοίχο.
Άρχισε να γίνεται πιό ωραία από το φως,
γλυκά με σίμωσε και μου φίλησε τα χέρια κάνοντας με να γεμίσω καρπούς ντροπής.
Ύστερα πλησίασα να την φιλήσω στα δυό μάγουλα που ήταν μουσκεμένα από λεπτά δάκρυα.
μα έφυγε σαν αέρας διαπερνώντας την πόρτα.
.....
Στην μέση του δωματίου τότε στάθηκα αναψοκοκκνισμένη,
( θεέ μου είπα, πόσες ζωές υπάρχουν μέσα μου και δεν το ξέρω εκτός από εκείνες που ήδη ψηλάφισα με την αρχαία μνήμη).
Φυσικά δεν υπήρχε απόκριση, υπήρξε μόνο, μια μικρή λάμψη,
νομίζω ήταν το μάτι της γυναίκας που αντάμωνε με την ηλιαχτίδα στην μέση του πατώματος,
την φόρεσα και βγήκα έξω,
κάτι από Δαίμονες και Αγγέλους άρχισα να πλάθω σαν πλαστελίνη στο μυαλό μου,
απλά ήθελα να γίνουν σιγά σιγά όλοι αυτοί φίλοι μου....

(Deja vu μεταξύ Στρούμπου Λαγγάδας)...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου