Συγκατοικούμε με πολλούς άλλους χαρακτήρες μέσα μας,
άλλοτε αυτοσυστήνονται κι άλλοτε σιωπούν,
στους μακρινούς αμπελώνες μας, αγόρια και κορίτσια χορεύουν,
μητέρες από μακριά, τους γνέφουν με άσπρα μαντήλια,
ενώ οι πατέρες οδηγούν πλοία μέσα στις θάλασσες.
Κι ενώ σημαντικά κι ασήμαντα χαρτογραφούν πίνακες και πυξίδες,
έρχεται η στιγμή να πετάξουμε μακριά τους.
Μέσα στο νερό να γίνουμε ασήμαντοι κι ανώνυμοι,
σαν το ωάριο ωριμάσει, ένας νέος άνθρωπος γεννιέται σε μια κοντινή ενδοχώρα.
Τότε ακριβώς ,τα μάτια μας κοιτάζουν χωρίς ηλικία και με χάρη.
Το Αιγαίο μέσα στις Κυκλάδες φωτίζει τον ανήλιαγο εαυτό μας.
Δεν ζητούμε ολοκλήρωση,
μια ταύτιση αδιόρατη μα καίρια.
Είναι η στιγμή του χρόνου η δική μας μέσα σε μακρινές λίστες αναχωρήσεων.
Και κάτι που υπάρχει πέρα από την χαρά και την λύπη...

-Αυτοί που ζούνε στα νησιά-