Νομάδες ας είμασταν,
στα βάθη της μακρινής Ανατολίας και μέσα στις σφίγγες της Αιγύπτου, να κοιμόμαστε,
κάτω από μιναρέδες κι ερωτικούς πίνακες στα μουσεία της Δύσης, να συνουσιαζόμαστε,
για μια κρεπάλη τίμια, όπου γυναίκες θα αγαπούσαν τους άντρες χωρίς λέξεις.
Νομάδες ας είμασταν,
μουσικοί με κρουστά στα πόδια, στα χέρια γκέμια από άγρια άλογα.
ΣΤις κορυφές των βουνών των μοναχικών να γοητεύαμε ...λύκους,
ΣΤΙς λίμνες τις πράσινες βρύα στα μάτια και καλόδεχτα σήματα από πουλιά διψασμένα.
Αχ, άγρια η ψυχή μου πλέει, ανυπότακτη, αδίστακτη στην ανυπομονησία,
στην γαλάζια φωταψία πικρών αστεριών.
Κοιμήσου θάνατε,
κοιμήσου, τράβα μακριά.
Αυτός ο πλανήτης ανήκει σε μικρά φτωχά πρόβατα.
Άνθρωπο,ι αν είμασταν, θα θυμόμασταν το γιατί,
γιατί έτσι άδοξα κοιμήθηκε το συκώτι του Προμηθέα,
γιατί ο Σωκράτης προτίμησε να πιεί το δηλητήριο,
γιατί τελικά ο Χριστός δεν συνάντησε τον Βούδα παρά μόνο σε μια μαύρη τρύπα του χαμένου χρόνου.
Μέσα στους νομάδες θα ήθελα να ήμουνα,
ένα άγριο παιδί και ατίθασο, αρκετά λάγνο και μικρός παρατηρητής του κόσμου ετούτου.
Μα τώρα ότι κατάφερα, τον παρατηρητή του εαυτού μου να εντοπίσω,
σκληρός αυτός σαν πέτρα.
Και άτακτος στο χάος μέσα μου.
Αχ, άγρια ψυχή μου,
κάψε ότι μπορείς με την γλώσσα, τα χέρια και τα μάτια σου.
Μα τον νου σου, νομάδα κάνε τον,
σε παρακαλώ,
μέσα στην συμμετρία των νομάδων να καείς μια ημέρα φωτεινή μέσα στις Κυκλάδες,
εδώ που όλα το φως τα καίει.
Εδώ, που σαν σπερματοζωάριο επέπλευσες και επέβαλες την ένωση μέσα στο ωάριο...

(Η συμμετρία των νομάδων)