Εδώ οι φίλοι είναι μέλι, αναλαμβάνω τον ρόλο του<< απολαυστή>>, καινούργια λέξη, ιδιωτικής χρήσεως.
Ο ήλιος στο νησί καίει και το άσπρο θυμίζει πάντα την άλλη Ελλάδα.
Τα παγκάκια δέχονται τρυφερές αγκαλιές κάτω από τα αρμυρίκια.
Μετά από μέρες ξαναγίνομαι επιτέλους παιδί, ξαναχτυπά η καρδιά μου με τους ρυθμούς του <<απολαυστή>>.
Η απόλαυση έχει γαλήνη, έχει τα παιδικά μου μάτια ξαπλωμένα στο φαράγγι και στα βουνά τα γυμνά.
Στα βράχια απλώνονται μικρές πεταλίδες, στην αμμουδιά σοκολατένιοι άνθρωποι.
Σαν μυριστώ την ίντριγκα της πόλης πετάω μακριά.
Ο απολαυστής μου διαβιβάζει μικρά κύματα ευτυχίας, δεν επιζητώ την ευτυχία που σαρώνει θύελλες.
Θέλω αυτό, την πετσέτα γύρω μου και να περπατώ προς την φωκιότρυπα, εκεί που κολυμπούσα κάποτε μαζί τους.
Θέλω αυτό, αυτήν την μικρή ελευθερία μου , θέλω αυτό, την ευτυχία που είναι μια αγάπη αυτόνομη.
Πέταξα τα πολλά, κρατώ τα στοιχειώδη.
Το γαιδουράκι και τα πουλιά, τις γάτες και τις χαρές τους..
Μιλάω ξανά με την γλώσσα των ζώων, αυτή μου έλειψε, όχι η πολυλογία των ματαιόδοξων ανθρώπων...
Ναι, το κατσίκι με πλησίασε όπως πέρυσι, ναι, τα πουλιά δεν φοβούνται εδώ την ανθρώπινη παρουσία.
Πετάω ξανά.
Πετάω στο μέλι των φίλων μου.
Των ελαχίστων κι αληθινών...
Κι έκανα καινούργιους.
Κι η μέρα με αρπάζει γλυκά από το χέρι.
Λέω, είμαι ελεύθερη, δεν είναι απαραίτητο να με αγαπούν, αρκεί να βρίσκω εγώ λόγους να αγαπώ τους άλλους...
Απλώνομαι σαν χαμομήλι, ανθίζω πάλι.
Απαλλαγμένη από τα γελοία και τα μικροπρεπή.
Εδώ εξάλλου ο ουρανός είναι απέραντος που χωρά τα πάντα.
Η ζωή είναι απόλαυση, είμαι ο απολαυστής της.
Ακόμη κι η λύπη κομίζει θησαυρούς...
Ναι, επιτέλους...τραγουδάω με τα αστέρια και τους γρύλους.
Πανδαισία αισθήσεων και αισθημάτων.
Οι φίλοι μου εδώ είναι από μέλι.
Ρουφάω και την τελευταία τους σταγόνα..
Σκορπίζομαι και ανασυνθέτομαι...
Η αγάπη είναι ελευθερία...
Η ελευθερία είναι ένα θαύμα.
Κι εγώ ένας ταπεινός θαυμαστής της...
Νησί μου..
Είμαι ο θαυμαστής σου, σε πίνω και σε τρώω, ακούς την καρδιά μου;
Χτυπάει πάνω στο στήθος σου...

-Τρίτη της γαλήνης