Σε βλέπω να κατεβαίνεις την σκάλα ενός παλιού πλοίου, σέρνεις μια βαλίτσα γεμάτη με ποιήματα και σημειώσεις, ενώ ήρεμη η θάλασσα μένει, και γλυκόπικρη. Σου ρίχνω νερό και ζάχαρη. Ρίχνεις τα μάτια σου επάνω μου, γεμάτα ζωή κι απορία. Πόσο εύθραστοι είμαστε κάτι στιγμές και πόσο ξένοι. Εμείς που ξημερώσαμε μαζί την μέρα έπειτα από μια ονομαστική γιορτή σε τρυφερό σπίτι. Τώρα σκυφτοί και ντροπιασμένοι μέσα σε μια πνιγηρή εποχή και φρικτή να βλέπουμε την πλήρη παρακμή ενός κάποτε αθώου και ωραίου κόσμου. Τους καλλιτέχνες χαιρετάς πίσω από τις οθόνες δίπλα σε πολιτικές ίαινες και φαύλες. Δίπλα στα ετοιμόρροπα κτήρια θα ήθελα να στήσω ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά που θα μας δένει, ασαφώς και με την χάρη μιας μέλισσας ...