Να μιλάμε όπως πάντα, να βρέχονται τα πόδια μας από την θάλασσα, να σου δείχνω την φωλιά της φώκιας, τότε που ήμουν παιδί και κολύμπαγα μαζί τους. Θυμάμαι τα χαριτωμένα μουστάκια τους και πως στο μυαλό μου μου χάριζαν χαμόγελο. Αναποδογύριζα το κορμί μου μαζί τους, οι κοιλιές μας ζεσταίνονταν από τον ήλιο. Κάθε ημέρα είναι ένας θρήνος ή ένα θαύμα, ή ένα κεράκι αναμμένο. Βάζω μουσική και χορεύω μόνη μου, μετά χορεύεις κι εσύ κάπου εκεί μόνος, οι χοροί μας ταιριάζουν στα παγώνια... Και στους τελευταίους ρομαντικούς που σκότωσαν τα όπλα τους. Μιλάμε και κοιταζόμαστε. Αυτή η θερμή ζάλη από την ένταση των ματιών μας τρυπώνει μέσα μου, απλώνεται σαν γάτα και ρονρονίζει. ύστερα ανοίγει την πύλη της επιθυμίας. Ο πόθος είναι η πρώτη καύσιμη ύλη. Προπηλακίζει την βλακεία και την διαλύει, διαλύει την αποβλάκωση και την απάθεια. Μιλάμε. Φυσικά καπνίζουμε. Κάνουμε έρωτα σαν να μην ξανακάνουμε ποτέ. Οι άλλοι βλέπουν μόνο τα αγρίμια του πόθου. Ο πόθος είναι μακελάρης, παίρνει θανάτους και τους ξεπλένει σαν σεντόνια. Μετά γεννιέται ξανά ο άνθρωπος. Εμείς εκεί. Ενωμένοι σε έναν αόρατο ομφάλιο λώρο. Η ελευθερία δεν συνταγογραφείται. Ούτε η ερωτική πείνα. Φυσικά διόλου η αγάπη. Δίνω μια με τα χέρια μου και χωρίζω τον κόσμο στα δυο. Αυτόν που οι αισθήσεις είναι ολοζώντανες γοργόνες κι ο άλλος που χαρτιά και λεφτά καθορίζουν τρόπους να ζεις. Μπαίνεις μέσα μου. Λιτά και βαθιά. Μάλλον είσαι κομμάτι από εμένα. ίσως κι εγώ να είμαι κάτι από το αίμα σου. Όλα τα θέλω. Ακόμη και το τίποτε. Ξάπλωσε ανάσκελα στην άμμο. ο ΉΛΙΟς πάντα δυναμώνει τις ψυχές. Δυνάμεις σαρώνουν το μέσα μου. Καθώς ανακαλύπτουμε πόσο κολασμένοι είμαστε και άγιοι σαν απάτητα μέρη. Ξιφολόγχισε με! Η ροπή μου είναι μεγάλη. Στην τρέλα, έτσι την λένε, όποιον δεν τον καταλαβαίνουν γιατί δεν συγχρωτίζεται με τα βήματα και τις πράξεις τους τον λένε περιθωριακό, ιδιόρυθμο ή τρελό. Τους γράφω όλους κάτω από τις σόλες των όμορφων παπουτσιών μου. Στάσου πλάι μου. Ας μην υπάρξει λογική ανάμεσα μας, ποτέ... -Σαρωτικό της λύτρωσης-