Όταν έπεσε στο χώμα η Βίβιαν, οπλές αλόγων χτύπησαν με θυμό την γη, γεννήθηκε με εκείνη την αρρώστια που λέγεται αγρίμι, είναι αυτό το κύμα που σε στέλνει στα κοφτερά βράχια να γδαρθείς όταν αγαπήσεις όσο δεν το αντέχεις, είναι εκείνο το μικρόβιο της ανασφάλειας πως τίποτε από όσα κάνεις δεν είναι τέλειο, πως κανείς δεν θα μπορέσει να σε αγαπήσει όπως μπορείς εσύ , μα πάνω από όλα είναι εκείνη η μαστιγωσιά της ελευθερίας, αυτό το τσίμπημα της ζήλιας για το πέταγμα των πουλιών, αυτή η μικρή αποδοχή πως τίποτε που υπάρχει σήμερα δεν θα υπάρχει αύριο, η ζωή που ζητά να τρυπήσει το στήθος σου από την λαχτάρα σου για εκείνη, έπειτα οι ατυχίες, οι δοκιμασίες, σκέψεις, πως αυτή η δύναμη που έρχεται με τον καιρό, μετά από τις αποτυχίες και πως κανείς ακόμη δεν κατάφερε να σε σκοτώσει, σκέψεις αν όλα αυτά άξιζαν να συμβούν. Όταν έπεσε στο χώμα η Βίβιαν όλοι την είχαν βαπτίσει <<τρελή>> γιατί είχε ξεφύγει από τα όρια της, κανείς από αυτούς όμως δεν σκέφτηκε πως για να ρίξεις αίμα και να σκίσεις την σάρκα σου επάνω σε μια σκηνή χρειάζεται να έχεις φύγει από τα μικρά όρια σου. Και ποιός είναι αυτός που στην τελική ορίζει τα όρια και τις ροπές μας, με ποιο δικαίωμα μας κρίνει αν δεν έχει φτύσει τουλάχιστον μια φορά τον εαυτό του στα μούτρα; Ω,κάθε ημέρα που περνάει ,βλέπω πόσο λιγοστεύουν αυτοί που τα έργα τους συμβαδίζουν με τις πράξεις, δεν μπορεί να μεγαλουργείς καλλιτεχνικά και να παραμένεις άξεστος και μαλάκας... Όταν έπεσε στο χώμα η Βιβιαν όλοι έκλαψαν, έκλαψαν αληθινά, έκλαψε φυσικά κι ο Κλαρκ κι ας ήταν με άλλη στο πλευρό του. Μια μέρα σκέφτηκα δεν είμαστε μόνο οι επιλογές μας αλλά ο τρόπος που τις αντέχουμε. Τότε έκλαψα κι εγώ όπως κάποτε για την Βίβιαν.. Μάλλον ήταν προχτές.. (Στα κρίνα της Βίβιαν)