Ευχαριστώ, γιατί αγάπησα και αγαπώ, διασχίζω τα σκοτάδια μου και ύστερα βρίσκω φως, πετάω και πέφτω με την ίδια ορμή και αυθεντικότητα, μυρίζω τις νεραντζιές και τα τριαντάφυλλα, δεν δανείζομαι θεούς και τρόπους να αγαπήσω, να θαυμάσω, να ερωτευτώ, ξαπλώνω κάτω από το δέντρο και γεύομαι τους καρπούς του, κάνω το ταξίδι μου στην ζωή με την ίδια βάρκα πάντα, που και που της αλλάζω χρώματα, μεθάω με κρασί και κοιτάζοντας μάτια, τα μάτια είναι όλα, τα χείλη είναι άλλη πόρτα, κοιτάζω που λες κάτι μάτια που στάζουν φως και μέλι, τα αφήνω να εγκατασταθούν μέσα μου, φιλοξενώ σχεδόν πάντα τα δαιμόνια μου, αυτό της ανησυχίας, εκείνο το αγρίμι το ανικανοποίητο, εκείνο της ανασφάλειας και της τελειομανίας, λες και θα υπάρξει ποτέ κάτι τέλειο, μα το τέλειο είναι το τέλος, φιλοξενώ το χάος και τις πλάνες μου. Αυτά κι άλλα τόσα. Ευχαριστώ που είμαι τρωτή, ευάλωτη, αθώα μέχρι αηδίας, μπασμένη στα απόνερα και στις λίμνες, τρελή, αδέσποτος σκύλος, γάτα που τεντώνεται, τόξο που πετάει αχόρταγο, ευχαριστώ που είμαι παιδί, που είμαι γυναίκα, που είμαι άνθρωπος, που είμαι πικρή κάτι ώρες δύσκολες με τον εαυτό μου, ευχαριστώ που αγαπώ και αγαπιέμαι. Ευχαριστώ που βλέπω ακόμη, που συγκινούμαι, που δεν έγινε η καρδιά μου πέτρα, ευχαριστώ κι ευγνωμονώ που σήμερα ξύπνησα τόσο γεμάτη. Ίσως κι αύριο. Ίσως και μεθαύριο, κανείς δεν ξέρει, όμως ευχαριστώ που μπορώ να ευχαριστώ... Πόπη