Είμαι η Γιοσίρο, η σκοτεινή γκέισα της πόλης, κοιτάζω στο αναστατωμένο κρεβάτι τον εραστή μου ξαπλωμένο,που είναι νεκρολούλουδος, έχει μια πλατιά χλομάδα στο πρόσωπο και τα μάτια του έχουν φορές φορές την όψιμη βία- απραξία των νεκρών στο πικρόγλυκο τους κατευόδιο. Όταν εισέρχεται μέσα μου αλλάζει, θερμές εκτάσεις πέρα από το ηλιακό βασίλειο μπαίνουν κάτω από το δέρμα του ενώ η γλώσσα και τα χέρια του ζωντανεύουν σαν ζώα που ήταν σε αναγκαστικό ύπνο. Τότε αφήνει το βασίλειο των νεκρών και μου δίνεται σαν άντρας που είναι έτοιμος για μάχες, δυνατός, ήρεμος κι αποφασιστικός. Επεμβαίνει στην ηθελημένη μου ακινησία, το σώμα μου το αφήνω σαν φτερό στα χέρια του κοιτώντας ευθεία μέσα στα μάτια του και μπαίνω πίσω από αυτά καθώς εκείνος με διαπερνάει με το φύλο του και αρχίζω να ζωντανεύω. Γιαπωνέζοι κουλήδες μαζεύουν τις κραυγές μας που μαζεύονται, πυκνώνουν κι ενώνονται σε μια. Εδώ επάνω βρίσκομαι 200 χρόνια, όπως εκείνος. Σε μια άλλη ζωή ήμασταν ξανά εραστές, τον έπεισα να κάνουμε χαρακίρι γιατί δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Στην επόμενη ζωή έγινα η Μήδεια και τον σκότωσα, έβαλα στο προσκέφαλο του γιασεμιά και τον έκλαψα χρόνια ολόκληρα, κανείς δεν ασχολήθηκε για την αιτία του φονικού, οι φονιάδες για τους ανθρώπους είναι πάντα ένοχοι... Μόνο οι φονιάδες των εθνών είναι πάντα βασιλιάδες και πεθαίνουν με παράσημα και δόξες.. Σε μια άλλη ζωή έγινα η Αντιγόνη κι αυτός ήταν ο αδελφός μου. Η αδικία μας τσάκισε το αίμα. 200 χρόνια τώρα παλεύουμε με το άδικο, παλεύουμε με την καρδιά μας που πηδάει έξω από το στέρνο μας. Την δίνουμε όπου πιστεύουμε πως θα αναδυθούν θαύματα κι ας μην γίνονται. ναι, 200 χρόνια τώρα δεν μπορέσανε να μας πάρουν την αθωότητα οι βάνδαλοι, την πίστη μας στα ανθρώπινα θαύματα. Ζήσαμε την προδοσία και την ψευτιά αλλά μείναμε ορθοί σαν στήλες ενός αρχαίου ναού που κοιτά προς την θάλασσα. Είμαι η Γιοσίρο, τα έφερε έτσι η μοίρα μας ώστε να περνάμε όλες μας τις ζωές μαζί, σε αντίπαλα ή όμοια στρατόπεδα. Δεν υπήρξαμε μονάχα σαν εραστές ούτε υπήρξαμε μονάχα με το φύλο της γυναίκας εγώ κι αυτός του άντρα. όταν ήμουν άντρας την λάτρευα σε ένα σπίτι στηριγμένο στις ρίζες ενός λόφου. Κοιτούσε προς την θάλασσα. Πάντα αυτή μας ένωνε ή μας χώριζε. Είμαι η Γιοσίρο, του είπα πως ερωτεύτηκα κάποιον άλλον άντρα και με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε εκείνον, έπειτα με παρηγόρησε γιατί εκείνος έφυγε, φοβίζω τους άντρες, είναι που κάτω από την λευκή μου απαλή επιδερμίδα διαισθάνονται τα 200 μου χρόνια. Τους φοβίζει η πείρα κι ο τρόπος που τους δίνομαι. Ο τρόπος μου είναι εξοντωτικός, τους αναγκάζει να με ξαναδούν, να με ξαναθέλουν και να με ερωτευτούν. Γι αυτό προτιμούν την φυγή. Έτσι κι αυτός που ερωτεύτηκα χωρίς λόγους όπως πάντα γίνεται, το έβαλε στα πόδια σιγά σιγά. Κρύφτηκε σαν ζωάκι φοβισμένο. Δεν τον μίσησα γιατί όποιος περνά πολλά πολλά χρόνια επάνω στην γη δεν γνωρίζει τι θα πει μίσος.. Κι όταν έκλαψα στα σκαλιά μιας εκκλησίας ο αγαπημένος μου με παρηγόρησε. Ζούμε στην σκληρότερη εποχή μας. Τον νου μου τον κατατρέχει ξανά το χαρακίρι. ίσως να το κάνω αυτήν την φορά μόνη μου. όμως φοβάμαι πως έτσι θα κλείσει μόνος του τον κύκλο της ζωής του. Μόλις βγαίνουμε από το αγαπημένο μας δωμάτιο με το νούμερο 7 και προχωράμε στον δρόμο, τότε που η νύχτα γλυκοφιλά τα δέντρα και τους ανθρώπους, τότε η Ιαπωνία φεύγει από τα πρόσωπα μας και γινόμαστε ξανά οι άνθρωποι της Δύσης. Και σαν να ξαναπεθαίνουμε.. Γιατί η Δύση είναι πιο άρρωστη από ποτέ. Κι εμείς πεθαίνουμε από αγάπη και έρωτα. ΤΣΟΥΛΑΈΙ η καρδιά μας έξω από το στήθος. Ο γυναικείος μου κόρφος, δεν έκρυψε δηλητήριο ποτές, σε όλα μου τα χρόνια. ΚΙ αυτός δεν φοβήθηκε να πολεμήσει και να δώσει αγάπη ποτές, σε όλα του τα χρόνια. Τρεφόμαστε με αίμα, δίνουμε τα οστά μας στους ζωντανούς, μιλούμε στους νεκρούς μήπως κινήσουν κατά εδώ και στρέψουμε αλλού το πρόσωπο της ανθρωπότητας, εκεί στον ήλιο και στο φως. Αλλά οι νεκροί απλά μας ζητούν να τους κάνουμε έρωτα κι έπειτα ξεχνούν την υπόσχεση τους. Ένας από αυτούς μάλιστα, που υπήρξε ένας μεγάλος Γάλλος ποιητής, μου σφύριξε στο αυτί ενώ εκσπερμάτωνε δάκρυ και σπέρμα,( ο άνθρωπος δεν θα σωθεί ποτέ, είναι γιατί κυνηγάει την σκιά του όπως η γάτα που κυνηγάει την ουρά της).. Συνεχίζουμε να ζούμε και να περιμένουμε. Αλλά θα είμαστε πάντα ορθοί και πρόθυμοι, ίσως και λίγο τρελοί, ίσως μοιραίοι, ίσως και καταραμένοι... -Της μνήμης, της λήθης, του έρωτα, του θανάτου, της αγάπης- Υγ. αφιερωμένο σε αυτούς που παραμένουν μεταφυσικά όντα, δηλαδή απολύτως φυσικά όντα... Γιοσίρο