Θάβω, δίχως πένθος, όλους αυτούς που πουλούσαν αέρα και λέξεις σε μια αρένα, στην αρένα ο ταύρος έσταζε αίμα, ίσως ήταν ο ταύρος του Πικάσο ίσως να ήταν κι ο λαός που δεν είχε πια δύναμη να αντισταθεί. Θάβω, δίχως πένθος όποιον ερωτεύτηκε μονάχα τον εαυτό του μέσα στους άλλους. Τα κάθε είδους ψώνια που λογίζονται πως θα σώσουν τον κόσμο δίχως πράξεις, παρά μόνον με υψηλές συναναστροφές, τους αυλοκόλακες, τους νταβατζήδες που δεν μαχαιρώθηκαν ποτέ για μια γυναίκα. Τα σαλόνια των μεγαλοαστικών ιατρείων όπου ματαιόδοξες κότες θα αλλάξουν το λειρί τους με μαχαίρι. Τα φρικιά που μετανόησαν για το παρελθόν τους και μετακόμισαν στην Εκάλη. Τις γυναίκες που συμπεριφέρονται σαν πόρνες στους συζύγους τους. ΤΟΥς άντρες που ψάχνουν την παλιά νιότη τους σε ένα νεαρό αιδοίο εκμεταλλευόμενοι την άγνοια. Τους φραγκάτους που πιστεύουν πως όλα αγοράζονται. Τους συγγενείς που κλέβουν συγγενείς. Τους άφιλους φίλους. Την αφιλόξενη μήτρα της μητέρας. Την ισχύ και τον αυταρχισμό του πατέρα και την κατάντια του σαν ευνούχος. Τους πιεστικούς έρωτες. Τους ψεύτικους έρωτες. Την αφιλοξενία. Κι όλα αυτά που την ελευθερία περιορίζουν στο ελάχιστο. Θα μπορούσα να πω όλα αυτά να πάνε στον γέρο διάολο, αλλά απλά τα θάβω δίχως πένθος. Δίχως τύψη και σκέψη δεύτερη. -Ταφές-