Τα τελευταία αγάλματα της πόλης σιχάθηκαν τις κουτσουλιές επάνω στο κρύο δέρμα τους. Θα μπορούσα να τα σκουπίζω μέρα και νύχτα μόνο και μόνο για να ακούσω τις συνομιλίες τους με τα αστέρια. Μα κανείς δεν σκοτίζεται. Περπατώντας στο πάρκο, είδα έναν άντρα που κλώτσησε μια γόπα τσιγάρου και με κοίταξε. Δεν είχα κανένα βλέμμα. Δεν έχω ακριβώς λύπη, έχω μια συνειδητοποίηση που δεν παίρνει χρονικά όρια. Πως πατώ επάνω σε μια γη που είναι καμωμένη από στάχτες και κόκαλα. Πως τόσους αιώνες αυτοί που την κατασπάραξαν είναι οι πολιτικοί και η εκκλησία. Μέσα σε αυτά βρίσκω την καρδιά μου να μου γνέφει διόλου σπασμωδικά πως είναι άπληστη, επιφυλακτική αλλά και τόσο ορθάνοιχτη που κάποιες φορές φιλοξενεί μέσα στις μπλε και κόκκινες αίθουσες της ανθρώπους που δεν άξιζαν της βελούδινης θωπείας επάνω τους. Η δειλία κι η ηλιθιότητα με απομακρύνουν αρκετά από τους άλλους. Ίσως και πάνω από όλα το να μου χαλάς την αισθητική μου. Οι σχέσεις έχουν μια αισθητική καταλαβαίνεις, όλες οι σχέσεις, είτε φιλικές, είτε ερωτικές. Μαζί τις φτιάχνουμε. Δεν μπορεί να μιλούμε και να φτιάχνουμε ένα όμορφο ανοιχτό κάστρο στα ριζά ενός βουνού κι εσύ σε μια στιγμή να μου κάνεις αυτό το κάστρο καλύβα όπου η βλακεία εκπαιδεύει συστηματικά την ψυχή σου κι εσύ συστηματοποιείσαι σε πρόβατο. Ναι, αρκεί μια φράση ή μια πράξη να με τινάξει μακριά από ότι μέχρι τότε αγάπησα. Αλλά η αγάπη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, είναι ελεύθερη κι αναρχική αλλά έχει και μια συμβατότητα, αυτήν της αισθητικής. Έχω μάθει να φεύγω μακριά. 'ΙΣΩς για να περισώσω την ομορφιά σε ότι έζησα. Βαρύ το ζειμπέικο, απίθανοι κι οι δερβίσηδες που στροβιλίζονται ώρες γύρω από τον εαυτό τους. Θέμα εκπαίδευσης και προοπτικής. Όχι, δεν μπορώ να μαλακίζομαι μιλώντας ασταμάτητα με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι ακριβώς αγαπούν και τι πιστεύουν. Όταν αγαπώ ξέρω ακριβώς το γιατί. Ναι, η αγάπη είναι θέμα αισθητικής.. Καλύτερα να φεύγεις παρά να την αφήνεις να γίνει κουρέλια και σκατόνερα. Η φυγή έχει σκότος. Η μοναξιά επίσης. Αλλά η καρδιά μου δεν είναι ατομικής χρήσης.. Ξέρει να ενώνεται και να δονείται με τις άλλες. Δεν θα την γελοιοποιήσω. Η καρδιά μου παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Δεν χρειάζεται να συγχρονιστώ με το πλήθος. Ούτε να ακούσω συμβουλές ευτυχίας. Ουτε πατέντες. Ας την κάνουν αυτοί που ξέρουν μπεσ σέλλερ. Αγάπησα το χαμόγελο και τα χνουδωτά βήματα στους άλλους. Κι εκτίμησα βαθιά την δύναμη και την επιθυμία τους να εξυψωθούν. Αυτό φυσικά απαιτεί να είσαι και λίγο μύστης. Την ζωή μου θα την ορίσω εγώ. Σαν άνθρωπος, σαν γυναίκα, σαν μύστης. Μακριά από εμένα το ολίγον. Ή όλα ή τίποτε. Έτσι είμαι και στους άλλους. Δεν μου πρέπει τίποτε λιγότερο. Κι η σιωπή κι η μοναχικότητα κάποιες φορές οδηγούν σε ανθισμένους κήπους και τοπία με δυνατούς καταρράκτες. Όσο λιγότερα φτιασίδια φοράς πάνω σου τόσο αποκαλύπτεται η ομορφιά σου. Η ομορφιά κι η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα. όχι όμως κι ακατόρθωτο.. Πες άντε γαμήσου σε ότι σου χαλάει την προοπτική της ματιάς σου και της αληθινής ελευθερίας. Η αυτονομία των πράξεων και των επιλογών μας είναι δείγμα ελευθερίας. Αφού έτσι κι αλλιώς σκλάβους μας κάνανε τα σκουλήκια ας διαφυλάξουμε τον εαυτό μας. Και την ομορφιά του κόσμου. -Να λες άντε γαμήσου και να φεύγεις- υγ. αφιερωμένο στον εαυτό μου και στους αληθινούς