Αταξία

Τα κορίτσια παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού ανάβοντας τα μάτια τους όπως οι δαίμονες
ενώ τα αγόρια επιδεικνύουν το ένα στο άλλο τα μεγέθη των γεννετήσιων ενστίκτων τους
Οι ημέρες που φεύγουν καίγονται από οργασμούς που δεν συνέβησαν εκτός της θάλασσας
Αποσυρμένο το πλήθος στο λυκόφως διάβαζε λειψή ποίηση
Η γυναίκα με τα νύχια του αετού βόγγαγε στην γλώσσα ενός λόφου ήμερου,
έλεγε μέσα της..., τον νιώθω να με σφίγγει με τα αόρατα χέρια του,
έκανε την φωλιά του μέσα στην καρδιά μου,
εχθροπραξίες ανέραστων πρώτες σταγόνες σάλιου ενός τέρατος επικίνδυνου
Κι ένας άντρας παρασυρμένος από τον θόρυβο της αμμοθύελλας
όρθιος με τα χέρια μπροστά παραπατά με την άμμο να μπαίνει μέσα στα μάτια του,
καθώς τα αδειάζει,
καθώς τα ματώνει,
καθώς συνθλίβεται το στήθος του από την αοριστία της αλήθειας,
λέει, με ψάχνω ανάμεσα σε αυτό που υπάρχει κι αυτό που πιστεύω
Κι όλα γέρνουν στο μέρος αυτών των άτακτων τριγμών,
σαν να ανοίγει ο πρώτος φλοιός της γης και να τον καταπίνει η θάλασσα,
σαν την αταξία του δωματίου μου που βλέπω στον καθρέφτη,
αγκάλιασε με,
η πτώση μου με ταχύτητα διαγράφει λυγμούς και τροχιές με νότες υγρές και άναρχες...