Όταν η κυρία Κυβέλη έπαιξε στο έργο (η άγνωστος)

βρήκαν λόγο τα δέντρα να στάξουν χυμούς στα φύλλα τους

Κι οι βραδιές καρποφόρησαν χρώμα

Στις ίδιες εποχές, σταρλετίτσες ανέραστες, στο Αμέρικα, δοκίμαζαν σωματικά υγρά σε δωμάτια που τα είχαν ντύσει σαν καμαρίνια

Αρκετά μετά ,ήρθε η Έλλη ,με μάτια κάρβουνα γεννημένα για δόξα και αγάπη, την τελευταία την έχασε παίζοντας...

... Υπήρχε η εποχή που οι λέξεις κύριος και κυρία δεν ήταν για υπόδειξη λεπτών χειρισμών μέσα στα πράγματα, η λέξη κύρος είχε να κάνει με φως και ξεχωριστές ιδιότητες...

Κάτω από το δέρμα τους,κάποιοι άνθρωποι διοχέτευαν ευγενικό το φως
κι οι κινήσεις τους στο σανίδι θύμιζαν μυθικά πρόσωπα

Αν κάποιες εποχές στιγματίστηκαν, δεν ήταν από την παράλειψη,
αλλά από την μέγιστη προσφορά στην κοινή ωφέλεια

Αβυσσαλέες τώρα, οι διαφορές, κομπάζουν με σκοτωμένο το κύρος

Αν κρυφοκοιτάξεις θα πνιγείς μέσα στις τόσες προσφορές

Κι η λαγνεία άχρωμη, ξερνάει κοπριά, να βρίσκουν να βοσκούν χιλιάδες γουρούνια και γεννετικά αλλοιωμένα πρόβατα

Όχι στο εργαστήριο αλλά σε αυτό το μαυσωλείο το υπερεκτεθειμένο που ονομάζουν ζωή

Βρίσκεσαι στον υπόνομο, κολυμπάς ανάμεσα στα σκατά,
όταν βγείς, θυμήσου, να φωνάξεις σαν σύγχρονος Οδυσσέας