Το σχήμα χωρίς γραμμές

Όταν η ευγνωμοσύνη έχει ακόμη ανοιχτά παράθυρα
εσύ να τρέμεις,
όπως η χαρά σαν χορεύει σε κάποιον δρόμο
πίσω από το μικρό χαμόγελο που σου έδωσε ένας σκύλος
....
Φυσικά χαμογελούν και τα αδέσποτα,
πως νόμιζες ότι όλα δικά σου είναι ευρετήρια
....
Όταν κάτι, που καιρό περιμένεις ,συμβαίνει,
τότε μπορείς να κοιτάξεις αγέρωχα στον χρόνο,
δεν είναι αυτά που ξέρεις
είναι όσα ποτέ σου δεν φαντάστηκες
κι ακόμη όσα δεν μιλάς μέσα σου
με κείνη την κρυφή γλώσσα που φοβάσαι
....
Είναι αυτές οι λέξεις που διαγράφουν τροχιές, ανάμεσα στην παιδικότητα
και αυτήν την σκληρή ενηλικίωση ,αυτή που κάνει το στόμα να πέφτει κάτω
αφήνοντας αίσθηση πάγου κι αδιάλλακτων πεποιθήσεων...