Aναζητής είμαι και οδοιπόρος,
επάνω στα ξερόφυλλα κρεμάω άγριες σκέψεις κι όνειρα
που έκανα για σένα, άγριο παιδί
Πονάω διασχίζοντας αόρατα συρματοπλέγματα
και σήμα στα σκοτάδια,
άνθρωπος από ασβεστόλιθο στο χέρι μου σαν τόξο
λυγάει τώρα, δες, σαν τον δέντρο που ο άνεμος αφοπλίζει χίλια φιλιά επάνω στην πλάτη του την αρχαία
Άφησα τις ασπίδες μου για πάντα έξω από εμένα,
έξω από εσένα,
καθώς σε αφήνω λεύτερο θα πάρεις την απόφαση,
να χορέψεις μαζί μου έναν χορό,
ποτισμένο με γάλα από τα άστρα,
μυρωμένο από τον Νοτιά ,καθώς φυσά το φουστάνι μου προς σε σένα,
εσένα που δεν γνώρισα παρά σε μια μετωπική συνάντηση
σε κάποιο όνειρο που έκρυψα κάτω από το μαξιλάρι μου,
σε μια φωνή στον δρόμο,
φώναξες,
γύρισα,
μα τίποτε εκτός μιας γάτας που τριβόταν στα πόδια μου γελώντας,
μιλούσε δυνατά για ένα παράξενο φαινόμενο που είδε χτές στον ουρανό...