το ψωμί

Η φωνή του κόσμου φυλαγμένη σε ένα πηγάδι
εκεί στον αφαλό της γης, δεμένη με των ανθρώπων,
εκεί στα κλειστά παραθυρόφυλλα,
στην θυμωμένη θάλασσα
Να είναι η υπόσχεση του θανάτου η παγωμένη
που κάνει τα βλέφαρα να ανοιγοκλείνουν έντρομα,
να είναι η χρυσαλίδα που δεν θα προλάβει να γίνει πεταλούδα,
τα χωριά κι οι κολπίσκοι σε εγκατάλειψη,
... τίποτε δεν είναι μπροστά στην υπόσχεση μιας σιδερένιας πολιτείας,
τίποτε δεν μοιάζει ίδιο μετά από την μαζική έπαρση των χωρών του κρύου
ενώ ο έρωτας κι η ποίηση παίρνουν το τραμ για το όνειρο μεσάνυχτα.
Με μάτια διάπλατα διαβάζαμε για φόνους,
αναχωρήσεις, διπλούς κώδικες, μυστικά κονδύλια, ύποπτες συναντήσεις, γραφειοκράτορες, τελετάρχες, πόρνες πολυτελείας,
όλα με ταχύτητα παραπάνω από όσο χρειάζεται το μάτι να λάβει την εικόνα,
το χέρι να κόψει, να μοιράσει το ψωμί.
Αυτό που έμεινε ένα λευκό λινό τραπεζομάντηλο,
κάπου εκεί στα καλοκαίρια θα μας γεμίζει με το απλό λιτό
του είδωλο...
Κι ο έρωτας κι η ποίηση σαν μια καρδιά ωραία, πίσω από άψογο λευκό πουκάμισο...