τα μακρινά ταξίδια τα έκανες μέσα σου πρώτα,
έπειτα είδες την αντηλιά της αμμούδας,
πολύ μετά μου στράγγιξες την αλμύρα του καλοκαιριού
και ύστερα από τον αποχαιρετισμό στο πλοίο
πανώριος στα μάτια μου φάνηκες
κι ανεξιχνίαστος, όπως ένα ηλιοβασίλεμα που έγειρε στην αυλή ενός πέτρινου σπιτιού
Ήταν κείνο το υγρό καλοκαίρι που δεν ξέρεις να πεις
αν η τόση υγρασία είχε να κάνει με τον νοτιά
ή με την υγρασία των ανθρώπων που γιναν Δροσουλίτες για χάρη μας...