Σπασμένο βατόμουρο

Εκτός από τους μεσάζοντες άλλοι δεν υπάρχουν, κι ούτε Μεσίες
μόνο μια θάλασσα κόκκινη κάπου στο στήθος σου παλεύει
σκοτάδι και ρίγος πίνουν τα μάτια σου αχόρταγα
κάτω από μια ελιά υπήρχε μια παραφωνία
ήταν το στόμα σου σπασμένο βατόμουρο
μου το δινες και έπινα στάχτη και αίμα.
....
Ετούτος ο κόσμος με πονάει και με λαβώνει,
άνανδρα πάντα, όπως οι κόνδορες στην έρημο κοιτούν τα ερπετά,
τυλιγμένα αυτά σε έναν κορμό αφήνουν το δηλητήριο να σμίξει
κάποτε με λίγο αίμα,
κάποτε με το σπασμένο βατόμουρο των χειλιών ενός προδότη
....
Από όλα αυτά τίποτε δεν πρέπει να κρατήσω
αν αυτό γίνει ένα σπασμένο στόμα θα μιλάει με την φωνή μου
ενώ η σιωπή θα σμίγει με μια θάλασσα κόκκινη...