Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Μια μορφή του Λεβιάθαν

Ήταν ο Λεβιάθαν μπροστά μου κάτω από το φως από κερί,
πίναμε κι οι δυό ποσότητες ατέλειωτες
σε μια κουρασμένη σοφίτα.
Εκείνη την μέρα είχε διαλέξει να φανεί μπροστά μου,
με δυό κεφάλια, τέσσερα πόδια και χέρια. Ήταν γυναίκα και άντρας ταυτόχρονα.
Ήδη μεθυσμένος ,μου μιλούσε για το δράμα του ανθρώπου
όταν χωρίστηκαν τα δυό φύλα κι άρχισε ο φοβερός πόλεμος.
Κι ενώ ξεδίπλωνε μπροστά μου ιδέες που έλαμπαν,
ακαριαία και πρός στιγμή ένιωσα τις διπλές ιδιότητες των φύλων.
Κι εκείνες οι ιδέες ήταν σαν το κρασί,
είχαν κάτω από την διαύγεια μια πίκρα...
Μόλις φάνηκε το πρώτο φως, ο Λεβιάθαν ξεγλίστρησε έξω,
κι ενώ μόνος μου ήμουν πιά,
η σοφίτα ήταν πιό κουρασμένη,
σαν εμένα που πρός στιγμή ένιωσα και τα δυό τα φύλα.
Και σκέφτηκα τι θα έκανα πιά χαμένος μέσα στους ανθρώπους,
σαν ένας που θα ψαχνε το άλλο του μισό,
καταράστηκα και μαζί είχα ευγνωμοσύνη για τον Λεβιάθαν,
τυλιγμένος στις ολονύκτιες αναθυμιάσεις των αισθήσεων και του ποτού...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου