Ο Ιάσωνας ήταν μυημένος

Το σκαλί που κατέβαινε στην εκατόμβη της υπνοπαιδείας
δεν το πάτησε ο Ιάσωνας,
δεν άφησε τα μάτια του να κοιμηθούν διαβάζοντας,
αυτός όποτε διάβαζε πετούσαν οι κόρες του αστραπές,
η καρδιά του χτυπούσε σαν κεραυνός,
αδύνατον να κοιμηθεί τις νύχτες,
περπατούσε σαν υπνοβάτης πάνω από τις ταράτσες να μιμηθεί την κίνηση των άστρων,
άφησε το γονεικό δωμάτιο κι αλήτευε με τα πουλιά.
Αλαφροίσκιωτος αλήτης.
Έγραφε ποιήματα στην Ομόνοια,
στα μπαρ, με τις πόρνες, χάριζε κατανόηση για όσα έβλεπαν,
έτυχε να είναι, βλέπεις, παιδί ,από τον παλιό καιρό, της Ίσιδας.
Όταν τον γέννησε του έδειξε με τα δάχτυλα της στραμμένα κάτω
αυτά που δεν είχαν εξήγηση με τα λόγια,
του είπε να της υποσχεθεί να ψάξει την λεπτή ομορφιά των πραγμάτων που είναι κρυμμένη,
δεν τα βλέπουν είπε οι άνθρωποι, ούτε τα οσμίζονται,
ίσως κάπου κάπου να φαντάζονται.
Η πρώτη μύηση στην ομορφιά του Ιάσωνα στην ομορφιά έγινε σε μια άλλη ζωή.
Έψαχνε κοιτώντας κάτω από τα φουστάνια των γυναικών να γίνει αθάνατος.
Ρούφαγε το νέκταρ της πεταλούδας κι έσπαγε αυτός, διαλυόταν και ξανά γινόταν σύνθεση.
Την δεύτερη φορά που ξανάρθε στην ζωή θυμήθηκε πως ήταν γιός της Ίσιδας.
Πάλευε συνεχώς με τον Κρόνο,
να κατακτήσει τον χρόνο ήθελε, να βρεί ,που είναι κρυμμένα.
Ήξερε πως ήταν θνητός,
μα έψαχνε την κατανόηση, ήταν αυτό που χρειαζόταν για να κατακτήσει την γνώση,
κι άρχισε να βλέπει το πλούσιο φως της διάκρισης.
Κι άρχισε να μάχεται στις δυσκολίες της ζωής μια κι αυτό η Ίσιδα ήθελε,
να εκπαιδεύει τα παιδιά της, γενναία και ικανά να γίνουν να αντέξουν την ζωή.
Ήρθαν στιγμές που ο Ιάσωνας λιποψύχησε μέσα στους ανθρώπους,
όμως αντέχει ακόμη,
ο Κρόνος πάντα αρέσκεται να τρώει τα παιδιά του,
κι ο άνθρωπος ακόμη αρέσκεται να δείχνει πως ξέρει,
μα δεν ξέρει τίποτε...
Ωραίε μου Ιάσωνα,
κάποτε είδα τα μάτια σου,
έβγαζαν σπαθιά και τρύπησαν τα δικά μου.
Από τότε σε ψάχνω στις πολιτείες και στην θάλασσα...