Το νησιώτικο μούχρωμα

H ηρεμία από το νησιώτικο μούχρωμα ήρθε στην πόλη,
απαλή βεντάλια τα χρώματα.
Να ζεις επικινδύνως θα πει να δίνεις την ψυχή σου,
να ανοίγεις όλα της τα μουσκεμένα φύλλα.
Η συνεννόηση γίνεται τότε άκοπη,
λεπτό μεταξένιο χαρτί που αντέχει.
Αν μπορούσα να τελειώσω,
εδώ θα τέλειωνα την ζωή μου,
πάνω σε ένα πλάτωμα της συγκίνησης,
σε τούτο το οροπέδιο που τα μάτια μου αντικρύζουν,
αυτό που θα πρεπε να είναι η ζωή.
Πλαταίνω τις αισθήσεις,
βρίσκω τρόπους να τις εξεγείρω,
επεκτείνομαι,
ένας μικρός κομήτης μέσα στο δωμάτιο,
μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου τρεμοπαίζει,
σαν το κερί ,κείνο το χλομό, ενός Πάσχα που σε γύρευα.
Βράδυ Σαββάτου κι εγώ ένα σβησμένο άστρο,
ή τότε που οι δαίμονες με έσπρωχναν στην αίθουσα με την γνωστή εικόνα πάνω από τον δικαστή,
παρακαλούσα να πεί αθώος για τον Εωσφόρο,
αργότερα θα με σταύρωνε σαν αυτόν σε κείνη την εικόνα,
έτσι είναι αν θες να ζεις με ανοιχτά, φύλλα της ψυχής και βρεγμένα.
Τώρα εδώ,
ήρεμη πιά, με τα λιοντάρια χορτασμένα,
δίπλα στο αρχαίο μάρμαρο θέλω να δω,
αυτά τα μάτια σου,
μούχρωμα νησιώτικο,
θα υπάρχει  η ζέστη από το χάδι του ήλιου,
θα υπάρχει αυτή η σιωπηλή συνεννόηση,
κοίτα με,
μίλα μου,
δεν χρειάζεται να ανοιγοκλείσεις τα χείλια σου,
σε ακούω κοιτώντας σε,
σε καταλαβαίνω.
Μούχρωμα βρεγμένο...