Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η Βέρα που αγαπώ

Ήξερα Κάποτε ένα κορίτσι που το λεγαν Βέρα,
ήταν από τους ανθρώπους που την κυνηγούσαν οι περιπέτειες, τις κυνηγούσε κι αυτή,
ίσως το χε στο D,N.A. της.
Μου είχε μιλήσει για έναν τύπο που την είχαν σκλαβώσει τα μάτια του,
ήταν αυστηρά ανατολίτικα κι υγρά σαν λίμνες με σκοτεινό βυθό,
δεν ήταν πως του άρεσε αλλά ήταν τέτοια η δουλειά του,
κυκλοφορούσε με ένα γκριζόμαυρο περίστροφο πάντα σε μια κρυφή τσέπη,
κι όποτε έπεφτε επάνω της ,να την αγκαλιάσει, το περίστροφο χαμογέλαγε με την κάνη του.
Ο τύπος αυτός ήταν πολλά υποσχόμενος στις επιχειρήσεις της νύχτας,
το χε στην πέτσα του να βγάζει χρήμα και να αυγαταίνει,
μα ήταν στα προσωπικά του ηλίθιος,
από άντρας πολλά βαρύς κατέληξε μετά από χρόνια,
στα χέρια μιας βιτσιόζας αριστοκρατικής κυρίας,
τον έκανε το σκυλάκι της κι ο έρωτας του γι αυτήν μετά από ένα χρόνο κατέληξε στο κοιμητήριο.
Γνώρισε πολλά η μικρή μας Βέρα,
κάναμε παρέα και μου λεγε ιστορίες,
για μεσήλικες γυναίκες που παρίσταναν κάτω από κορσέδες τις Λολίτες,
σαν ύαινες έπεφταν πάνω στην αντρική τροφή, τράβαγαν με τα λευκά τους δόντια το θύμα,
τσακώνονταν άγρια σε ποιάν ανήκει ο φτωχός κι ανίδεος στην αισθητική όψη του καθρέφτη.
Γνώρισε καλλιτέχνες, επιστήμονες, ποιητές, επιχειρηματίες,
κι ενώ όλοι την λάτρευαν ήθελαν να την αλλάξουν,
δεν τους άρεσε το  against the wind,
μισούσαν αρκετά και το like a rolling stone,
δεν είχαν άδικο, ούτε και δίκαιο.
Από όλα τα χρόνια που κάναμε παρέα με την Βέρα ένα πράγμα μου άρεσε,
υπερβολικά ,για να μην την αγαπώ ως αδελφή ψυχή.
Πως από όλα που έζησε μέσα σε μια ζωή θυελλώδη,
αυτό κράτησε.
Να περνά την ζωή της απαρατήρητη με συνέπεια στρατιωτική.
Δεν της άρεσε να ξεχωρίζει.
Είχε από πολύ μικρή καταλάβει τους κινδύνους,
αυτός που εκτίθεται κινδυνεύει στα χτυπήματα κάτω από την ζώνη και στην λήθη.
Ζούσε σε μια άδοξη αύρα αλλά φωτισμένη,
αρκετά φωτισμένη
ώστε να χάνει και να κερδίζει παίζοντας ένα μονάχα ζάρι.
Αν σκεφτείς τις πιθανότητες δυσκολίας στο άθλημα αυτό,
θα τα χάσεις.
Μετά από χρόνια έχασα την Βέρα,
όμως συνεχίζει να περπατά μαζί μου σε μοναχικούς δρόμους,
στην σκέψη και στην καρδιά μου,
κάθε φορά που την σκέφτομαι τα μάτια μου τρεμοπαίζουν,
έχουν χαθεί οι άνθρωποι μέσα στους ρόλους
και στις ιδιότητες,
δεν είναι εύκολο να παραμένεις
ο εαυτός σου σαν το πιό πιστό αντίγραφο σου...
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου