Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Σςςςςς

Ένας σκύλος κλαίει στο κοντινό μπαλκόνι.
Είναι από την μοναξιά μέχρι να ρθεί το απόγευμα.
Παιδιά παίζουν σε μια αυλή όπου οι από επάνω ρίχνουν τα σκουπίδια τους.
Το μικρότερο παιδί κλαίει από την έλλειψη ενδιαφέροντος των μεγαλύτερων αδελφών.
Διαμερίσματα τρυπιούνται με τρυπάνια να καμουφλάρουν τις αδυναμίες τους,
ίσως αν καλυτερέψει η όψη τους βρεθεί ενοικιαστής.
Στην γειτονιά αυτή η μητέρα μου κάνει μετακόμιση,
την βοηθώ κι εγώ στην μεταφορά, ακούγοντας παλιές αναμνήσεις της.
Αφράτες, μαύρες γυναίκες ,περνούν μπροστά από το τυροπιτάδικο
κουνώντας τα καπούλια τους,
κάποιοι πεθαμένοι μαλάκες τις κοιτούν πεινασμένα.
Στις δημοσιεύσεις της κυριακάτικης εφημερίδας τρίτο κόμμα βγαίνει ο τρόμος.
Αυτή η μικρή σύνθεση της γειτονιάς είναι ένα κομμάτι της χώρας μου.
Εδώ ζω, ενώ κάθε μήνα κάποιος φίλος φεύγει μακριά της.
Κατά τα άλλα η μέρα διαδέχεται την επόμενη.
Κάτω από το σεντόνι του τρόμου, για τα μελλούμενα, οι κάτοικοι κοιμούνται.
Είναι που τόσα χρόνια ήταν αρουραίοι κι όχι μέρμηγκες,
καθένας για την πάρτη του κι ο πρώτος αναμάρτητος δεν είχε τίποτε να πετάξει εκτός από αναμνήσεις,
τι θα μπορούσε πάντα να είναι κι όχι τι είναι..
Κι εγώ περιφέρομαι ανάμεσα σε όλα αυτά μουδιασμένη,
μιλάω με φίλους κοντινούς για τις εξελίξεις και για τις ποντικοουρές.
Δεν είναι λαός,
είναι κάτοικοι,
κι εγώ φυσικά κατοικώ εδώ και ζω.
Όμως δεν μιλώ,
ςςςςςς, η χώρα κι οι πόλεις της κοιμούνται.
Ισως ένας θόρυβος δυνατός να ξύπναγε τα πάντα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου