Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Η τρυφερή εξομολόγηση σε έναν κούκο-ψάρι

Λιάζουν τα γεννητικά τους όργανα σαν να θελαν να τα κάνουν φρούτα αποξηραμένα,
θα τα δώσουν ο ένας στον άλλο με την αβρότητα ενός χοίρου οικόσιτου.
Θα μεθοδεύσουν τις αναχωρήσεις και τις επιστροφές τους
σαν τυπικοί ηλίθιοι και όχι τεχνητά.
Αρκεί;
Οι μέρες ξοδεύονται μικρό μου,
κάτω από την τέντα στο μπαλκόνι ταξιδεύει ένας λυτρωμός τυφλός,
δεν σε βλέπω, ούτε κι εσύ.
Μυρίζω μόνο.
Όσα μπορώ να κάνω θα τα κάνω.
Ο Μίλερ έλεγε πως τα γηρατειά είναι θέμα συνήθειας,  αν συνηθίζεις να περπατάς σαν γέρος έτσι θα γίνεις.
Παντόφλες.
Κρεβάτι.
Κι ένα φλέμα που καταπίνεις.
Σιχασιά.
Εσύ δεν είσαι έτσι.
Μα κινδυνεύεις να κάνεις τα αντανακλαστικά σου εξαρτημένα.
Από το << φαίνεσθαι>>
Ενώ << είσαι>>
Η ανθρώπινη κενοδοξία. Την δικαιούσαι. Σε ένα βαθμό.
Οχι στον πρώτο ενικό.
Οι γονείς σου έπαιξαν τον ρόλο τους με φινέτσα.
Και λοιπόν;
Φτιάχνεις έναν τάφο για να έχεις γαλήνη.
Μούμια γλυκιά σε λιβάδι αδύναμο.
Είδες έναν προορισμό, έγκαιρα;
Εσύ που ταξίδεψες τόσο...
Μουσική. Ζωγραφική. Λογοτεχνία. Και πάντα οι πέτρες.
Εκεί κρύβεις τις αδυναμίες και τις δυνάμεις σου.
Ξέρω.
Αφιερώνεις μέρες και νύχτες να επεξεργαστείς τις σημειώσεις σου.
Μισό φορεμένο χαμόγελο.
Καλημέρα, καληνύχτα.
Κι οι πόρνες ξεκουράζουν τα βυζιά τους στα χέρια σου.
Μεθοδεύεις αργά την αναχώρηση σου και δεν το ξέρεις.
Πικρόγλυκος.
Οχι. Καμμιά υποψία μην αφήσεις ,πως ζεις ,στους άλλους...
Συνηθίσαμε να παριστάνουμε τους νεκρούς.
Με παντόφλες που έχουν δερμάτινο πάτο, σαν τα σπάνια βιβλία σου.
Δεν υποφέρω.
Σε τάραξα; Σε ποιό βαθμό;
Νηστεία μεθυσμένη.
Φωτιά που καίει στο στήθος σου, την βλέπω. Σαν την ουρά ενός παγονιού στο δέντρο.
Θυμάσαι.
Ραβδώσεις στις κοιλιές των ερπετών, σε νανουρίζουν με γροθιές.
Δώσε τον όβολο σου κύριε στον Τομ Σόγερ...
Φιοντόρ; Που καίγεσαι;
Σε μυρίζω.
Το ξέρεις.
Τρυφερά αρχικά, μετά πιό άγρια, έτσι θέλεις.
Οι λέσχες βιβλίων σήμερα πάσχουν από δυσεντερία, κάπου κάπου θέλουν λίγο ήλιο.
Σαν τα μάτια σου.
Μικρό μου.
Όταν θαυμάζεις και σέβεσαι κάποιον, φοβάσαι για την ελευθερία σου.
Τι κρίμα!
Κι άδικο γι αυτόν που στα προξένησε.
Μεγαλοστομούντες ρήτορες και ποιητές γυρίζουν την χώρα.
Κι ούτε μια σταγόνα σπέρμα στο παντελόνι τους...
Τι κρίμα για τους ακολουθητές τους!
Ρασιοναλιστές, φετιχιστές του κώλου.
Κι όλα τα σκατά τους.
Εσύ δεν είσαι έτσι.
Γι αυτό σου μιλάω.
Γελάς κάπως αμήχανα.
Θα λείψω για λίγο.
Σε αγαπώ.
Μωρουδένιες λέξεις θα ανακτήσω.
Αντεύχομαι.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου