Η παταρού

Κατέβασα από το πατάρι εκείνα τα παλιά παπούτσια,
κάνουν λίγο 70nties
διαθέτουν βελούδινα μαύρα τακούνια κι είναι λεπτά.
ΔΕν πρόλαβαν να ακούσουν τότε που ζούσαν για τεκμήρια,
ο φίλος μου ο Κ. λέει είναι καλύτερα να είσαι μισθωτός αντί ελεύθερος επαγγελματίας.
Η εποχή σήμερα είναι μια δήλωση εφορίας,
δεν έχει να κάνει με κείνη της παταρούς που δεν είχε τεκμήρια.
Γυαλίζω όλα τα παλιά μου...

βινύλια,
τακτοποιώ και όλα τα βιβλία, τα βιβλία μετακομίζουν και στην τουαλέττα ανά τακτικά χρονικά διαστήματα...
Βαρέθηκα,
παντού ένας φόρος αποσπά την προσοχή και γίνεται λόγος.
Λες σε λίγο να φορολογείται και η ευτυχία;
Περιποιούμαι τα αντικείμενα εκείνης της εποχής,
τότε ήμουν μόνο χρώμα,
λες αν ξαναγίνω χρώμα να αποτελέσω λόγο για τεκμήριο;
Κοιτώ την παταρού σαν αφοσιωμένος σκύλος,
ελπίζω αυτή η αφοσίωση να είναι η μόνιμη μου άμυνα
σε τούτους τους σύγχρονους κυνηγούς κεφαλής.
Αυτοί που μετράνε τις όψεις της ζωής μέσα από νούμερα,
έχουν πρόβλημα με το κάτω κεφάλι,
γι αυτό όποιο κεφάλι βλέπουν να κινείται το νιώθουν εχθρό τους,
που είσαι Σαχτούρη,
που είσαι Καρούζε,
ήθελα να ανάψω την πόλη σαν νέος Νέρωνας,
αυτό που με κρατά είναι όσα περπάτησα με εκείνα τα τακούνια,
όλα γραμμένα στην λεπτή τους σόλα,
πως να βάλω φωτιά και να τα κάψω όλα;
Ευτυχώς που πέθανε και ο Κούρκουλος,
θα πλεύριζε την Μελίνα κι αυτή με μάτια μαινάδας όλα θα τα έκαιγε,
άστα φίλε,
είχε κάνει πολλές μαλακίες κι αυτή..