Το κίτρινο

Κίτρινη εποχή μου
χαλί από φύλλα
χαμόγελα που δεν φώτισαν πρόσωπα
εφημερίδες παλιές στο καλάθι,
ένα παλιό σπίτι στην εξοχή, μόνο του, στέκεται, μέσα στην παλιά του αίγλη.
Γυναίκες με κίτρινα μάτια αδειάζουν τα χρόνια τους στον Έβρο,
παιδιά που δεν έζησαν παιδικά, μιλάνε στις κίτρινες αυπνίες μου,
η ραστώνη που χάλασε από μια άθλια γεύση,
η μέθη που όταν συνέβη χάλασε δυό σπίτια σε δυό κίτρινα παλιά τραπέζια,
ξεφτισμένα.
Μοίρες απόκληρες βουβά κουβεντιάζουνε,
σκυφτές, μαγκωμένες,
πάνω σε μια κίτρινη σφραγίδα,
στις υπογραφές τις αναλφάβητες,
στην αίθουσα του δικαστηρίου μια κίτρινη εικόνα πάνω από τον πρόεδρο,
έπιασε να μιλά βαριεστημένα για όσα έβλεπε.
Κίτρινα μικρά λουλούδια στην αυλή μου,
πενθούν καλοκαίρια,
κι οι μεγάλοι ζωγράφοι του αιώνα αρπάζουν λίγο κίτρινο από τα φιλιά μας
και απλώνουν στο κάδρο.
Με τέτοιο χρώμα θα υποδεχτώ τον Χειμώνα,
εδώ στην γαλάζια λίμνη που επιμένω να υπομένω,
αν δεν ήταν τόσο το κίτρινο θα περνούσα στην δράση,
στην πράξη που το κίτρινο θα το κανε ώχρα
κι η ώχρα θα ζητούσε στο σώμα της αρκετό κόκκινο...