Aδύνατον να είσαι χρήσιμος στην ανθρωπότητα αν δεν ήσουν ποτέ χρήσιμος για τον εαυτό σου.
Μοιάζει λίγο σαν ένα ταξίδι σε τεχνητούς παράδεισους.
Νιώθω.
Σκέφτομαι.
Πέρα από ότι με βολεύει, βολικό μοιάζει να στέκομαι μονάχα σε όσα ξέρω.
Κάποιος που δεν μπορεί να δει πέρα από το ασφυκτικό εγώ του, λέει πως αυτό πάιρνει χρόνο από την ζωή σου.
Τι είναι η ζωή αν την ύστατη στιγμή σταθείς μπροστά στον καθρέφτη με μάτια άδεια;
Ο πόνος, όταν δεν σε πονάει πια, είναι χρήσιμος.
Τότε αρχίζει η γνώση στο αρχαίο του κάστρο.
Περνάμε δύσκολα.
Πιό πολύ ακόμη γιατί ο καθένας λέει και κάνει ότι του ρθει στο κεφάλι.
Γεμίσαμε νευρώσεις, μιλάνε γύρω μας άνθρωποι γεμάτοι εγωισμό, είναι γιατί έχασαν και δεν ήξεραν να χάνουν.
Τους αποδεικνύεις το αυταπόδεικτο.
Δεν μπορείς να κλαίς συνεχώς γι αυτά που έχασες, χρειάζεται να πας παρακάτω.
Οχι επαναλαμβάνοντας την ελεύθερη πτώση αφού δεν είσαι έτοιμος.
Πιό χρήσιμο μου μοιάζει να ταίσω έναν άστεγο.
Να ανακατευτώ μαζί με αυτούς που μαζεύουν βιβλία για τα παιδιά, να μιλήσω στα παιδιά, να τους δώσω αγάπη, να μιλήσω μαζί τους για την ελπίδα.
Δεν με αφορά ένας κυπρίνος που έχασε την ζωή του όπως λέει ενώ πήγε στα σαράντα και το μόνο που έμαθε είναι να ναι κυπρίνος...
Νιώθω πως το ζητούμενο είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε...
Να δεχτούμε έτσι αγόγγυστα αυτά που εξυπηρετούν τους λίγους.
Κάποτε δούλεψα για καιρό σε ένα εργοστάσιο.
Στα 16.
Έβαζα το ραδιοφωνάκι στον πάγκο μου, δούλευα στην παραγωγή.
Συσκεύαζα μπότες για τον στρατό.
Ζευγάρωνα από ένα βουνό νούμερα, δεξί- αριστερό νούμερο 40, 45, 44..
Κάποια στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτε.
Πήγαινα σπίτι με το λεωφορείο της επιστροφής κι έβλεπα ανθρώπους, νούμερα και δεξί αριστερό.
Την επόμενη μέρα, έγραψα ένα χαρτί και το κόλλησα στον πάγκο μου.
ΕΓΡΑΦΕ, ΣΚΕΨΟΥ.
Όποτε το έβλεπα δεν αφηνόμουν στον αυτοματισμό μιας παραγωγής, σκεφτόμουν κι άλλα.
Αυτά που με το ζόρι διάβαζα από ένα βιβλίο την χτεσινή νύχτα γιατί έκλειναν τα μάτια μου...
Αυτός ο αυτοματισμός είναι ίδιος με το να ακούς συνεχώς ειδήσεις.
Αναπαραγάγεις μέσα σου σκατά.
Τα ίδια και τα ίδια.
Τα μιλάς με φίλους.
Τσακώνεστε.
Ύστερα φιλιώνετε ήσυχοι πιά, σαν να βγκήκατε στον δρόμο και φωνάξατε...
Σαν τον αυνάνα που τραβά μαλακία περιμένοντας να νιώσει έρωτα..
Χρειάζεται να σκεφτόμαστε.
Να φανούμε χρήσιμοι ο ένας στον άλλο.
Δεν πάει άλλο να ανακατεύουμε νευρώσεις.
Αν κάποιος χρειάζεται να πάει σε γιατρό να κοιτάξει για ψυχικά νοσήματα , πες του το.
Αφού τον άκουσες για λίγο.
Δώσε του χρόνο.
Δώσε σε σένα.
Αν πιστεύεις πως τον πήρε και δεν γίνεται τίποτε προχώρα.
Είναι η εποχή, που βασιλεύει ο νάρκισσος που πονά.
Σου λέει, πονάω, πονάω, κοίτα με.
Ρουφάει την ενέργεια σου, νιώθεις άδειος, νεκρός.
Δεν είναι αυτό χρήσιμο για κανέναν.
Δεν σου λέω, πέτα τους αδύναμους, πέτα τις αδυναμίες τους όμως, μην τις φοράς.
Αυτό θέλουν, να είμαστε ένας πόνος, μια πληγή και τίποτε άλλο.
Ένας πόνος που πολλαπλασιάζεται σαν σταφυλόκοκκος...
Και σαν πόνος μονάχα καμμιά αντίδραση δεν θα υπάρξει.
Αγάπα τις νευρώσεις σου και περπάτα πιό πέρα.
Αγάπα τις ήττες σου και περπάτα...
Θέλω να είμαι χρήσιμη στην ανθρωπότητα.
Την μικρή, αυτή που ξέρω.
ΌΧΙ σαν υπάλληλος δημοσίου, να ακούω και να βλέπω χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται.
Δεν θέλω άλλες πληροφορίες.
Θέλω να αντιδράσω.
όμως μόνη μου θα μουν γραφική με μια ντουντούκα στο χέρι.
Στο κάτω κάτω ολάκερος Διογένης δεν κατάφερε να ξυπνήσει τον άνθρωπο..
Αντιδρώ με το να συμμετέχω σε πράγματα.
Ακόμη κι ένας καθαρός δρόμος μοιάζει να ξυπνά ελπίδες.
Μια καθαρή γειτονιά.
Αδικίες που περνούν από μπροστά μου κι εγώ κάνω πως δεν βλέπω.
Το να χεις μια βιβλιοθήκη γεμάτη και να θυμάσαι όσα διάβασες, να κάνεις μελέτες, μεταφράσεις,
κι έξω στον δρόμο σου να βουλιάζεις στα σκουπίδια δεν με βεβαιώνει πως είσαι πολιτισμένος.
Το να την λες στους μαύρους μέσω των φίλων σου σε κάποιες συζητήσεις δεν με πείθει πως δεν είσαι ρατσιστής.
Ξέρω, αν μπορούσες θα τους έβριζες...
Μακριά από ηλίθιους και φανατισμένους..
Από ανθρωποειδή που στέκονται στα δυό πόδια.
Προσπαθώ να ενεργώ μέσω της αγάπης.
Είμαι χρήσιμη σε μένα.
Προσπαθώ να είμαι και στους άλλους.
Καμμιά φορά μου θυμίζω έναν κούκο στο νησί.
Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.
Αν όμως γίνουν πολλοί, τότε γίνονται θαύματα.
Ακόμη κι οι εποχές θα γίνουν ίσως αυτές που ήταν κάποτε...
Θέλω να ζήσω
Κι εσύ.
Ας μην ζούμε μόνοι μας...
Μοιάζει λίγο σαν ένα ταξίδι σε τεχνητούς παράδεισους.
Νιώθω.
Σκέφτομαι.
Πέρα από ότι με βολεύει, βολικό μοιάζει να στέκομαι μονάχα σε όσα ξέρω.
Κάποιος που δεν μπορεί να δει πέρα από το ασφυκτικό εγώ του, λέει πως αυτό πάιρνει χρόνο από την ζωή σου.
Τι είναι η ζωή αν την ύστατη στιγμή σταθείς μπροστά στον καθρέφτη με μάτια άδεια;
Ο πόνος, όταν δεν σε πονάει πια, είναι χρήσιμος.
Τότε αρχίζει η γνώση στο αρχαίο του κάστρο.
Περνάμε δύσκολα.
Πιό πολύ ακόμη γιατί ο καθένας λέει και κάνει ότι του ρθει στο κεφάλι.
Γεμίσαμε νευρώσεις, μιλάνε γύρω μας άνθρωποι γεμάτοι εγωισμό, είναι γιατί έχασαν και δεν ήξεραν να χάνουν.
Τους αποδεικνύεις το αυταπόδεικτο.
Δεν μπορείς να κλαίς συνεχώς γι αυτά που έχασες, χρειάζεται να πας παρακάτω.
Οχι επαναλαμβάνοντας την ελεύθερη πτώση αφού δεν είσαι έτοιμος.
Πιό χρήσιμο μου μοιάζει να ταίσω έναν άστεγο.
Να ανακατευτώ μαζί με αυτούς που μαζεύουν βιβλία για τα παιδιά, να μιλήσω στα παιδιά, να τους δώσω αγάπη, να μιλήσω μαζί τους για την ελπίδα.
Δεν με αφορά ένας κυπρίνος που έχασε την ζωή του όπως λέει ενώ πήγε στα σαράντα και το μόνο που έμαθε είναι να ναι κυπρίνος...
Νιώθω πως το ζητούμενο είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε...
Να δεχτούμε έτσι αγόγγυστα αυτά που εξυπηρετούν τους λίγους.
Κάποτε δούλεψα για καιρό σε ένα εργοστάσιο.
Στα 16.
Έβαζα το ραδιοφωνάκι στον πάγκο μου, δούλευα στην παραγωγή.
Συσκεύαζα μπότες για τον στρατό.
Ζευγάρωνα από ένα βουνό νούμερα, δεξί- αριστερό νούμερο 40, 45, 44..
Κάποια στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτε.
Πήγαινα σπίτι με το λεωφορείο της επιστροφής κι έβλεπα ανθρώπους, νούμερα και δεξί αριστερό.
Την επόμενη μέρα, έγραψα ένα χαρτί και το κόλλησα στον πάγκο μου.
ΕΓΡΑΦΕ, ΣΚΕΨΟΥ.
Όποτε το έβλεπα δεν αφηνόμουν στον αυτοματισμό μιας παραγωγής, σκεφτόμουν κι άλλα.
Αυτά που με το ζόρι διάβαζα από ένα βιβλίο την χτεσινή νύχτα γιατί έκλειναν τα μάτια μου...
Αυτός ο αυτοματισμός είναι ίδιος με το να ακούς συνεχώς ειδήσεις.
Αναπαραγάγεις μέσα σου σκατά.
Τα ίδια και τα ίδια.
Τα μιλάς με φίλους.
Τσακώνεστε.
Ύστερα φιλιώνετε ήσυχοι πιά, σαν να βγκήκατε στον δρόμο και φωνάξατε...
Σαν τον αυνάνα που τραβά μαλακία περιμένοντας να νιώσει έρωτα..
Χρειάζεται να σκεφτόμαστε.
Να φανούμε χρήσιμοι ο ένας στον άλλο.
Δεν πάει άλλο να ανακατεύουμε νευρώσεις.
Αν κάποιος χρειάζεται να πάει σε γιατρό να κοιτάξει για ψυχικά νοσήματα , πες του το.
Αφού τον άκουσες για λίγο.
Δώσε του χρόνο.
Δώσε σε σένα.
Αν πιστεύεις πως τον πήρε και δεν γίνεται τίποτε προχώρα.
Είναι η εποχή, που βασιλεύει ο νάρκισσος που πονά.
Σου λέει, πονάω, πονάω, κοίτα με.
Ρουφάει την ενέργεια σου, νιώθεις άδειος, νεκρός.
Δεν είναι αυτό χρήσιμο για κανέναν.
Δεν σου λέω, πέτα τους αδύναμους, πέτα τις αδυναμίες τους όμως, μην τις φοράς.
Αυτό θέλουν, να είμαστε ένας πόνος, μια πληγή και τίποτε άλλο.
Ένας πόνος που πολλαπλασιάζεται σαν σταφυλόκοκκος...
Και σαν πόνος μονάχα καμμιά αντίδραση δεν θα υπάρξει.
Αγάπα τις νευρώσεις σου και περπάτα πιό πέρα.
Αγάπα τις ήττες σου και περπάτα...
Θέλω να είμαι χρήσιμη στην ανθρωπότητα.
Την μικρή, αυτή που ξέρω.
ΌΧΙ σαν υπάλληλος δημοσίου, να ακούω και να βλέπω χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται.
Δεν θέλω άλλες πληροφορίες.
Θέλω να αντιδράσω.
όμως μόνη μου θα μουν γραφική με μια ντουντούκα στο χέρι.
Στο κάτω κάτω ολάκερος Διογένης δεν κατάφερε να ξυπνήσει τον άνθρωπο..
Αντιδρώ με το να συμμετέχω σε πράγματα.
Ακόμη κι ένας καθαρός δρόμος μοιάζει να ξυπνά ελπίδες.
Μια καθαρή γειτονιά.
Αδικίες που περνούν από μπροστά μου κι εγώ κάνω πως δεν βλέπω.
Το να χεις μια βιβλιοθήκη γεμάτη και να θυμάσαι όσα διάβασες, να κάνεις μελέτες, μεταφράσεις,
κι έξω στον δρόμο σου να βουλιάζεις στα σκουπίδια δεν με βεβαιώνει πως είσαι πολιτισμένος.
Το να την λες στους μαύρους μέσω των φίλων σου σε κάποιες συζητήσεις δεν με πείθει πως δεν είσαι ρατσιστής.
Ξέρω, αν μπορούσες θα τους έβριζες...
Μακριά από ηλίθιους και φανατισμένους..
Από ανθρωποειδή που στέκονται στα δυό πόδια.
Προσπαθώ να ενεργώ μέσω της αγάπης.
Είμαι χρήσιμη σε μένα.
Προσπαθώ να είμαι και στους άλλους.
Καμμιά φορά μου θυμίζω έναν κούκο στο νησί.
Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.
Αν όμως γίνουν πολλοί, τότε γίνονται θαύματα.
Ακόμη κι οι εποχές θα γίνουν ίσως αυτές που ήταν κάποτε...
Θέλω να ζήσω
Κι εσύ.
Ας μην ζούμε μόνοι μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου