Τίποτε άλλο...

Άφραγκος κι άνεργος.
Κοιτά την ατζέντα του, αυτοί που ξέρει είναι μισοί συγγενείς κι οι άλλοι φίλοι, βασικά είναι μια ατζέντα δίχως αντίκρυσμα. Δεν υπάρχει κανείς να του δώσει στέγη και τροφή.
Δεν έχει σημασία τι έκανε αυτός κάποτε γι αυτούς.
Όταν δεν έχεις φράγκα τίποτε δεν έχει σημασία για κανέναν. Είσαι ο κανένας.
Αν γυρίσεις τον χρόνο πίσω θα δείς την ίδια ρίμα.
Χωρίς λεφτά κολυμπάς στα σκατά.
Είσαι έκθετος.
Προφήτες σαν τον Χριστό αγαπήθηκαν μετά θάνατο.
Κι οι φτωχοί καλλιτέχνες.
Κι οι φιλόσοφοι.
Οι διανοούμενοι.
Δεν ταιριάζει σε αυτόν τον κόσμο η ευαισθησία σκέτη.
Όλοι οι προφήτες έγιναν θρησκείες, ήταν ο Δούρειος ίππος για τον φόβο, να φοβηθούν οι στερνοί, οι επόμενοι.
Τα υπόλοιπα ήταν χρήσιμα για την διάδοση του πολιτισμού.
Μα να θυμάσαι, λες και δεν το ξέρεις, όποιος πολιτισμός υπάρχει, όσο υπάρχει το χρήμα, πάντα θα πέφτει, θα ξεχνιέται, θα βεβηλώνεται.
Οι Θεόφιλοι θα γυρνούν τον κόσμο στις ταβέρνες, ένας πίνακας με αντάλλαγμα την τροφή.
Η ανυπαρξία της τροφής για τους αδύναμους και για τους φτωχούς είναι βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχει πολιτισμός. Τότε γίνεται μουσειακό είδος, μια περιφερόμενη Σαλώμη στα σχολεία.
Στις χώρες τις πολιτισμένες...στα γραφεία.
Ακόμη και τα πολύ κοντινά σου πρόσωπα σε εξουσιάζουν όταν δεν παράγεις χρήματα και παράγουν αυτοί.
Το χρήμα τι είναι; Παραγωγή. Σπίτι, τροφή, ρούχο.
Ένας απολυταρχικός σύζυγος στήνει το παιχνίδι όπως θέλει.
Είσοδος, έξοδος στο σπίτι με μέθοδο δικιά του.
Κι ο γονιός...
Η ελευθερία που απολαμβάνεις δεν είναι παρά μια επιτρεπόμενη με ξένους από σένα όρους.
Θα σας γαμήσω όλους, λέει κάποιος που το μόνο που αναγνωρίζει στον εαυτό του είναι η παραγωγή του χρήματος.
Σπίτια και χώρες διαλυμένες.
Συχνά ξεχνιόμαστε λατρεύοντας την τέχνη, αρπάζουμε την μέρα πιό σθεναρά.
Μα αν αυτή ακόμη δεν έχει αντίτιμο στην αγορά ή δεν την έβγαλες με τους γνωστούς κανόνες έξω από εσένα, τότε θα ζείς περίεργα, στο περιθώριο ενός ατομικού ματιού, μιας συνθήκης εξωτερικής.
Είναι σχεδόν αδύνατον να ζήσεις από την τέχνη, αδύνατον να πορευτείς μόνος, έτσι άγνωστος, δίχως επικύψεις, υποκλίσεις.
Καθένας που φορά τον λευκό χιτώνα της αγαθοεργείας ή της βοήθειας, έχει ραμένα στην φόδρα όπλα και μαχαίρια, ανά πάσα στιγμή που δεν θα γονατίσεις θα στα καρφώσει όλα στην πλάτη.
Κοίτα την ατζέντα σου.
Αν ήσουν κάποτε κάποιος (φράγκα ή γνωριμίες), και τώρα δεν είσαι, γίνεσαι ο κανένας.
Σχεδόν αυτόματα...
Η τροφή του Φιοντορ τώρα είναι η αγορά. Πουλάς, αγοράζεις.
Δεν υπάρχει επέκταση.
Έτσι λοιπόν αν μια κρύα μέρα αποφασίσεις να πέσεις στο κενό γιατί θυμάσαι την λέξη αξιοπρέπεια, λίγοι θα σε κλάψουν.
Θα ξεχαστείς την επόμενη.
Τόσοι θάνατοι γύρω...
Η μισή ανθρωπότητα ένας ζητιάνος.
Κι ο λιπόσαρκος ανθρωπάκος φιλανθρωπεί.
Κάτω από τα στρώματα του λίπους του χαίρεται.
Μα αν αξίζει ντροπή σε αυτόν που ζητιανεύει μια δόση είτε δηλητηρίου, είτε πακέτου χρήματος, ΄ποση ντροπή αναλογεί σε αυτόν που δίνει με αντάλλαγμα την σιωπή;
Την χαμένη ελευθερία της μαύρης Ηπείρου, των τόσων λαών;
Κλεμενοι πολιτισμοί στα Μουσεία. Αφού δεν τους αναγνωρίζεις σαν ανθρώπους αλλά τους αναγνωρίζεις σαν επέτες πρός τι η φύλαξη του αρχαίου τους πολιτισμού;
Μιλώ απλά, τα σύνθετα τα αφήνω σε αυτούς που μιλάνε πολυσύνθετα γιατί έχουν κάτι να κρύψουν.
Στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης,
στην Βουλή, στους ανθρώπους που πεινάνε, στα πανεπιστήμια που σκότωσαν τα παιδιά τους αφού τους στράγγιξαν την ελπίδα.
Πέτσες με κόκαλα.
Σύγχρονες κάστες.
Υπάνθρωποι.
Ανθρωποειδή σε μαζική ψύχωση.
Κοιτάζω τους δρόμους.
Κουτιά-σπίτια.
Σκουπιδαριά. Χωματερές.
Είμαι τόσο άθλια άραγε που δεν βλέπω τίποτε άλλο, παρά μόνο έναν σταυρό με καρφιά στην πλάτη της ανθρωπότητας;
Δεν το θέλω, ούτε το επιδιώκω, όμως οι φωνές αυτών που πονάνε σπάνε τα αυτιά μου.
Συχρονίζομαι με το πένθος τους.
Τραγουδάω λυπημένα.
Πένθος.
Αυτό.
Μια λυπητερή χωματερή ο κόσμος.
Ένα μικρό αγοράκι που παίζει με ένα παιχνίδι στα σκουπίδια.
Από κάποιο παιδί που το βαρέθηκε...
Κι αφού δεν έχει να ταίσει το στομάχι του παίζει για να ξεχάσει την πείνα του.
Ξεχνιέται η πείνα;
Το κρύο;
Αυτό που κάθε μέρα μεγαλώνει και μας καταπίνει με το κρύο του σάλιο;
Σε αφήνω τώρα.
Για λίγο.
Κάψε όμως την ατζέντα.
Δεν υπάρχει λόγος.
Μόνο το μυαλό και την καρδιά σου φύλαξε.
όσο αντέξουμε....