Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Κάποτε, οι ώρες, μου μοιάζουν σαν πλοίο σε καραντίνα.
Σαν να παλεύει το πλοίο να αποφύγει μια επιδημία.
Αλλά η αίσθηση μου πως αυτό δεν παλεύεται είναι ισχυρή.
Παλεύω τότε να ανακτήσω όλα μου τα εσωτερικά χαμόγελα.
Κι όταν περπατάω ανάμεσα στους άλλους κάποιοι ίσως μπορούν και τα ανιχνεύουν.
Μου χαμογελούν έτσι αυθόρμητα.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή νιώθω πόσο πολύ καίγομαι από ζωή.
Βρίσκω αυτόματα ...
την γενναιόδωρη αισιοδοξία μου και λέω, θα περάσει η επιδημία αυτή, θα περάσει.
Κι ένα μικρό λαχτάρισμα ευγνωμοσύνης γονατίζει μέσα μου κι απλώνεται σαν δέντρο.
Αφραταίνει, απλώνει ώσπου πια είμαστε ένα.
Τότε αισθάνομαι σαν ένα λιοντάρι που κινείται στην πόλη χορτασμένο...
Το λέω στους άλλους και επεκτείνεται ακόμη περισσότερο,
υπάρχει η μαγεία,
υπάρχει στην φύση μας, υπάρχει παντού...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου