Στημένες πόζες στην αίθουσα από γυαλί.
Πηγαινοέρχονται, ταράζουν την ατμόσφαιρα, γεμάτη από καπνό.
-Τι κάνετε; Με θυμάστε;
Άνθρωποι αθώοι σαν πρόβατα, πονηροί σαν την αλεπού που κρύβει έρεβος στα νύχια της.
Η νύχτα πάλι.
Η νύχτα. Ζητάει.
Κρύβω κάτω από το τραπέζι το ένα μου πρόσωπο.
Σε σκέφτεται.
Η μουσική είναι μια αληθινή μορφή της τέχνης.
Κομπάρσοι γύρω μου παριστάνουν τους ηθοποιούς, πότε έγι...

ναν;
Όλοι έχουν δικαίωμα στην έκφραση και στον θάνατο.
Δαγκώνω προσεκτικά τα νύχια μου.
-Δεν είναι καλό να κόβετε τα νύχια σας, δεν σας ταιριάζει.
Σκέφτομαι, πότε πρόλαβες να με γνωρίσεις για να ξέρεις τι μου ταιριάζει;
Είμαι παντού αταίριαστη.
Συνθήκες εραστών σε υπόσχεση.
Δεν μου αρέσουν οι υποσχέσεις.
Κομπιάζουν καθώς παλεύουν να πείσουν για την αλήθεια τους.
Ροή. Βουή.
Το θέατρο είναι από γυαλί, τα βλέπω όλα διάφανα.
Κανείς δεν έχει σκάψει βαθιά όπως ο Σαρλ ή Κάρολος ή ότι..
Παραφράσεις, μεταφράσεις στο γόνατο.
Λήγω άδοξα.
Παίρνω τον εαυτό μου και φεύγω.
Βγαίνω έξω, ζεστή η βραδιά.
Σε σκέφτομαι.
Σε διώχνω.
Κι εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Στο κοντινότερο μπαρ, κάποιος θα ψιθυρίσει, αλήθειες.
Μου αρέσει ο Τσαρλς, με βολεύει.
Δεν παλεύει να με πείσει,με πείθει απλά κι αβίαστα.
-Που πάτε κυρία μου; με προλαβαίνει ένας ιππόκαμπος.
-Στον διάολο, εκεί που ανήκω, του λέω με λύσσα.
Είμαστε πολλοί εδώ, δεν αντέχουμε.
Και ξανά η Μπίλλυ δοξάζουσα. Να, αυτό θέλω...