Γράφω ανορθόγραφα, καθώς πιστεύεις πως παίζω το παιχνίδι της γάτας,
καπνίζω τσιγάρα σωρό,
ισιώνω τα ρούχα στην κρεμάστρα και κοιτάζω,
λίγο ζάχαρη στο τομάρι που φοράς,
λίγο αφοσίωση στο έργο των δύο θεατών,
μα πέρα από αυτό μια ζωή εκτείνει τα μάτια της,
προτείνει να αφεθώ στο κύμα του μοιραίου,
στην ηχηρή πρόσκρουση με αυτά που πιστεύω,
έχουν γνώση για τον εαυτό τους οι φαροφύλακες
και ξέρουν,
...

αυτό που ισχύει σαν αλήθεια κι αυτό που της μοιάζει.
Τα ανορθόγραφα και ιδιωτικά μέρη ενός δράματος
μου τα ΄μαθε καλά κάποιος που ήξερε να παίζει χρησιμοποιώντας ανθρώπους,
αυτό που κράτησα από την ανήθικη φύση του ήταν πως
στην βάση του ήταν ένας μαχητής της ζωής,
κι ότι ήταν,
από τις συνθήκες έγινε κι όχι από ένα βίτσιο περίπλοκο.
Γράφω ανορθόγραφα αλλά ξέρω καλά την λύση που δίνει η τελεία.
Τα ρούχα στέκονται ήσυχα
ακολουθούν την ησυχία που έχει το κεφάλι μου
σαν κοιμάμαι.
Ο ύπνος δεν με εμποδίζει να ζω...