Είναι φορές που νομίζεις πως πέθανες. Η ημέρα που ανοίγει τα μάτια της δεν ζεσταίνει τα δικά σου.
Μέρες από σίδερο. Επάνω στο στήθος σου.
Στα πόδια σου.
Στα βήματα σου.Στον καθρέφτη.
Μιλάς μόνος.
Αποσύρεσαι, καιρό τώρα.
Οι άλλοι δεν το βλέπουν γιατί μιλάς.
Οι άνθρωποι ξεγελιούνται σαν τους μιλάς, τους αρκεί αυτό για να πιστέψουν πως είσαι μαζί τους.
Είναι φορές που ξέρεις καλά πως έχασες.
Χρόνο.
Χάθηκες σε ψευδαισθήσεις, στους απόηχους...
Σαν να έπαιξες ρώσικη ρουλέτα, σαν να έκανες ένα ταπεινό συμβόλαιο με τον Μεφίστο και σε ξεγέλασε.
Κι εσύ κι αυτός.
Και τι σημαίνει χάνω;
Τι κερδίζω;
Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως τα πάντα είναι ενέργεια.
Όταν κάτι σου αρέσει και αγαπάς έχεις πολύ ενέργεια.
Θα σου πω μια αλήθεια.
Κουράστηκα την αλήθεια, κουράστηκα να την συζητάω, να την βλέπω.
Καιρό τώρα παρακαλώ τους έκπτωτους αγγέλους να με λυτρώσουν από δαύτην.
Γιατί είναι μέρες που νιώθεις σαν να πέθανες.
Αφήνεις τους άλλους να παίζουν στην σκηνή μαζί σου.
Τους αφήνεις να πιστεύουν πως είσαι κι εσύ ένα κομμάτι του έργου.
Ένας άγριος ή ένας τρυφερός ρόλος.
Μια μαριονέτα.
Ένας απόηχος.
Συγχώρα με. Έχω λύπη.
Μάλλον κάτι πιό βαθύ.
Σκέφτομαι να αλλάξω δέρμα.
Μα στέκεται αδύνατον.
Επίσης αδύνατον μου φαίνεται να φωνάξω δυνατά μέσα στον δρόμο, ή σε μια αίθουσα.
Να πω, όλα είναι μαλακίες, παπαριές για να ξεγελάμε λίγο τον χρόνο.
Εμάς και τους άλλους...
Οι αλήθειες είναι σαν τις γριές με τα μαύρα μαντήλια στο κεφάλι που τραβάνε ανηφόρες, σαν εκείνες του Μπαλάφα θυμάσαι, τραβάνε πάνω στο βουνό φορτωμένες και πάνε.
Που πάνε μωρέ οι αλήθειες;
Γιατί έρχονται καταπάνω μου;
Θέλω από το άλλο.
Λίγο παραμύθι, λίγο αψέντι.
Θα ανακάμψω, έτσι΄ήμουν πάντα.
Γίνομαι στάχτη και ξαναγεννιέμαι.
Κάποτε αυτό με εντυπωσίαζε, τώρα πιά όχι.
Είναι που το ξέρω.
Αυτό το ρήμα ξέρω τελικά είναι που με έχει κουράσει.
Μιλάνε,
μιλάνε,
μιλάνε για προσωπικές ιστορίες, για σχεδόν τα πιό πολλά που μιλάνε ξέρω.
Την συνέχεια.
Το τέλος.
Κι αφού τόσο με κούρασε αυτό το ξέρω, τότε γιατί στον διάβολο έπεφτα πάντα με τα μούτρα για να μάθω;
Νιώθω λίγο κουρασμένη.
Πολύ.
Θα ανακάμψω.
Ξέρω,
ξέρω...
Μέρες από σίδερο. Επάνω στο στήθος σου.
Στα πόδια σου.
Στα βήματα σου.Στον καθρέφτη.
Μιλάς μόνος.
Αποσύρεσαι, καιρό τώρα.
Οι άλλοι δεν το βλέπουν γιατί μιλάς.
Οι άνθρωποι ξεγελιούνται σαν τους μιλάς, τους αρκεί αυτό για να πιστέψουν πως είσαι μαζί τους.
Είναι φορές που ξέρεις καλά πως έχασες.
Χρόνο.
Χάθηκες σε ψευδαισθήσεις, στους απόηχους...
Σαν να έπαιξες ρώσικη ρουλέτα, σαν να έκανες ένα ταπεινό συμβόλαιο με τον Μεφίστο και σε ξεγέλασε.
Κι εσύ κι αυτός.
Και τι σημαίνει χάνω;
Τι κερδίζω;
Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως τα πάντα είναι ενέργεια.
Όταν κάτι σου αρέσει και αγαπάς έχεις πολύ ενέργεια.
Θα σου πω μια αλήθεια.
Κουράστηκα την αλήθεια, κουράστηκα να την συζητάω, να την βλέπω.
Καιρό τώρα παρακαλώ τους έκπτωτους αγγέλους να με λυτρώσουν από δαύτην.
Γιατί είναι μέρες που νιώθεις σαν να πέθανες.
Αφήνεις τους άλλους να παίζουν στην σκηνή μαζί σου.
Τους αφήνεις να πιστεύουν πως είσαι κι εσύ ένα κομμάτι του έργου.
Ένας άγριος ή ένας τρυφερός ρόλος.
Μια μαριονέτα.
Ένας απόηχος.
Συγχώρα με. Έχω λύπη.
Μάλλον κάτι πιό βαθύ.
Σκέφτομαι να αλλάξω δέρμα.
Μα στέκεται αδύνατον.
Επίσης αδύνατον μου φαίνεται να φωνάξω δυνατά μέσα στον δρόμο, ή σε μια αίθουσα.
Να πω, όλα είναι μαλακίες, παπαριές για να ξεγελάμε λίγο τον χρόνο.
Εμάς και τους άλλους...
Οι αλήθειες είναι σαν τις γριές με τα μαύρα μαντήλια στο κεφάλι που τραβάνε ανηφόρες, σαν εκείνες του Μπαλάφα θυμάσαι, τραβάνε πάνω στο βουνό φορτωμένες και πάνε.
Που πάνε μωρέ οι αλήθειες;
Γιατί έρχονται καταπάνω μου;
Θέλω από το άλλο.
Λίγο παραμύθι, λίγο αψέντι.
Θα ανακάμψω, έτσι΄ήμουν πάντα.
Γίνομαι στάχτη και ξαναγεννιέμαι.
Κάποτε αυτό με εντυπωσίαζε, τώρα πιά όχι.
Είναι που το ξέρω.
Αυτό το ρήμα ξέρω τελικά είναι που με έχει κουράσει.
Μιλάνε,
μιλάνε,
μιλάνε για προσωπικές ιστορίες, για σχεδόν τα πιό πολλά που μιλάνε ξέρω.
Την συνέχεια.
Το τέλος.
Κι αφού τόσο με κούρασε αυτό το ξέρω, τότε γιατί στον διάβολο έπεφτα πάντα με τα μούτρα για να μάθω;
Νιώθω λίγο κουρασμένη.
Πολύ.
Θα ανακάμψω.
Ξέρω,
ξέρω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου