<< απροσδιόριστο >>

Xρειάστηκαν χρόνια να γίνει ο κανένας,
να  τον βλέπουν οι άλλοι, σαν  την σκιά την διαφανή
την καμπύλη στον ώμο, την απρόβλεπτη,
καθώς μόνο ένα φτερό από κάποιο πουλί προσδιόριζε πως αυτό ήταν ώμος.
Λαξεμένοι κρόταφοι και μύτη γυρτή σαν του γύπα.
....
Εκείνος ο άντρας ανήκε στο είδος των φτερωτών.
.....
Ντυνόταν τις φωνές των άλλων, τις νύχτες και πέταγε.
....
Κάποτε ένα απρόσεκτο του πέταγμα τον έφερε σε μια ταράτσα,
από την υδροροή ξεπήδησε μια γυναικεία φωνή που τον ξάφνιασε,
τραγουδούσε σαν μια πόλη που καιγόταν,
μπορούσε να οσμιστεί επάνω της τις στάχτες και το θειάφι,
τις περασμένες δόξες της χωρίς ντροπές και θλίψη.
Μόνο έτσι, σαν κάτι που χανόταν σε μια στιγμή.
......
Πέταξε κατά κει, χωρίς να σκεφτεί τίποτε, εκτός του άκρατου ενδιαφέροντος και της αρχέγονης έλξης.
.....
Όταν είδε την γυναίκα μέσα του όλα σείστηκαν,
όλα άλλαξαν σχήμα και προοπτική.
.....
Χαμένες θάλασσες στροβιλίστηκαν σαν θεραπευμένες μπαλαρίνες μπροστά στα πόδια του.
Πολιτείες μαγικές έλουζαν το κορμί τους στο ανάγλυφο του δικού της.
Αλλόκοτα ζώα κούρνιαζαν στα στήθια της.
.....
Θέλησε να της φανερωθεί.
Προσπάθησε πετώντας γύρω της.
Τίποτε.
Μύρισε με την γυρτή μύτη του την οσμή της.
Τίποτε.
Εκείνη συνέχιζε να τραγουδά και να χορεύει εκστασιασμένα σαν μύστης μέσα σε όνειρο.
Δεν τον έβλεπε.
.....
Έβαλε φωτιά στα φτερά του.
Τίποτε.
Σαν τα δηλητηριασμένα, εκείνα πουλιά, που πέθαιναν στις ακτές, από την μόλυνση, έγινε.
......
Τίποτε.
Εκείνη δεν έβλεπε τίποτε.
Αλλά αυτός είχε για πρώτη φορά δει τι ήταν ο έρωτας κι είχε προσπαθήσει χρόνια να είναι ο κανένας.
.....
Αποφάσισε όπως μπορεί να βρίσκεται κοντά της,
να την βλέπει,
να την ακούει,
να την μυρίζει,
όλα αυτά, μα δίχως την δυνατότητα να την αγγίξει.
.....
Κι έφτασε η μέρα που πιά δεν άντεχε χωρίς να μπορεί να έχει αυτό το άγγιγμα.
.....
Και σαν κανένας ήρθε πάνω από τον ύπνο της.
....
Αφού την θαύμασε για τελευταία φορά,
πήρε μέσα του την εικόνα της.
Με τα κατεστραμένα του φτερά έφτασε δίπλα της.
Άνοιξε το τεράστιο ράμφος του,
την κατάπιε σαν το πιό πεινασμένο ζώο στην γη.
όλη του η πείνα ήταν γι αυτήν.
.....
Όμως ενώ ξανά ήταν μόνος του
έπαψε να είναι ο κανένας,
είχε πάρει για πάντα μέσα του την εικόνα της.
Και ήταν αδύνατον να αλλάξει αυτό το πάντα..