Γυναίκες από χαρτί, δίπλα σε άχρηστους άντρες,
ξιφασκούν νευρώσεις, προσπαθώντας να διεγείρουν έναν κόσμο που βρίσκεται σε απάθεια, και πλήρη σε ερήμωση.
Ατρόμητες, μα ανίκανες να γίνουν γόησσες στο μεσονύκτι.
Ρημαγμένοι οι δρόμοι από σκουπίδια,
τρέμουν στην πραγματικότητα μήπως τους καθαρίσεις,
μήπως φανεί μια φλούδα τυφλοπόντικα πάνω τους και φύγεις.
Αντλώ γοητεία από ότι κρύβεται,
αυτό που δεν ...

φαίνεται γυμνό στο μάτι,
αυτό που συμπυκνωμένο τρέχει κάτω από το φαρδύ στέρνο σου.
Αυτό που η λαγνεία μιας γυναίκας κρύβει με λεπτότητα
κάτω από διπλωμένες γάμπες,
έναν απαλό στεναγμό καθώς καταπίνει τον καπνό.
Κι ένας άντρας που διασχίζει την άσφαλτο
με το κεφάλι ψηλά σαν να θέλει να αγγίξει ουρανό.
Κάποιες φορές φοράω το δέρμα και των δυό φύλων,
να καταλάβω έτσι προσπαθώ τις διαφορές.
Δεν είναι μονάχα η υπόφυση,
ούτε η επιτυχία η πολυσυζητημένη της συναισθηματικής νοημοσύνης.
Είναι που αφήνουμε κάτω από το χαλί αυτό που είμαστε.
Ή αυτό που θα μπορούσαμε.
Και τίποτε να υπόσχεται αγάπη.
Ελευθεριότητες για το τίποτε.
Η πραγματική ελευθερία ξεκινά από αυτό που φοβήθηκες σαν ήσουνα παιδί.
Σκότωσε το.
Με άλλα λόγια, σκοτώσου.
Αυτή η γη κουράστηκε να κουβαλά στην πλάτη της πτώματα
που νομίζουν πως έχουν ζωή.
Αρπάζω την λύπη σου.
Μα αγαπώ την χαρά σου.
Ένας θηλυκός Λούκη Λουκ αισθάνομαι στην πόλη
κι ας είμαι χωρίς άλογο.
Κρατώ ένα τσιγάρο στην άκρη στο στόμα μου στραβά.
Κραδαίνω κι ένα σχοινί,
αδύνατον να τιθασεύσω τις χίμαιρες μου.
Σε τούτον τον κόσμο, δεν ταιριάζω..