Στις άγνωστες συνομιλίες του ποιητή με την ανυπαρξία, εκεί στάθηκε. Κι αυτά που βρήκε ήταν λέξεις στολισμένες με χρώματα άγνωστα. Σελίδες γεμάτες αμαρτίες και αγιοποίηση. Όλες οι αμαρτίες του έγιναν σύμβολα και έννοιες φθαρτές. Γιατί όλα αυτά, αν δεν σημάδεψαν την ζωή αυτού που τα διαβάζει, τίποτε δεν είναι. Γι' αυτό εκείνος ποτέ δεν θέλησε να απαγγείλει τους στίχους. Μονάχα να ζεί όπως του όριζε το μέσα των ματιών του. Πίσω από τα αόρατα κάγκελα μια φωνή τραγουδάει με νότες λανθάνουσες. Αυτό το λάθος ήταν οι μικροί ορισμοί της ανυπαρξίας του. Θυμάμαι όταν τον είδα είχε βροχή στα χέρια του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου