ΓΥΜΝΟΣΑΛΙΑΓΚΑΣ

Οι προφητείες που μιλούν για το τέλος του ανθρώπου
πάντα είναι επίκαιρες από το βάρος του,
τα βήματα σου αχνιστά σε καπνούς τέλευσης.
Τι σημασία έχει αν με άλλες λέξεις λέμε το ίδιο πράγμα
εσύ σαν περσόνα με μυστήριο και μια σνομπ διάθεση,
εγώ σαν σκέψη αυτόματη και δίχως φτιαξιά επίσημη ακάλεστη στην λίστα αναμονής.
Δεν περιμένω τίποτε πιά ούτε καμώνομαι πως γνωρίζω τα περισσότερα.
Ρολόγια που σταμάτησαν στο ίδιο σημείο
σε κίνηση μετωπική τα δυο άκρα μας,
σε πλατεία ανήλιαγη και απροσδιόριστη η μιλιά μας.
Σε αφήνω να μιλάς γιατί οφείλω έτσι να κάνω,
όταν έρθει όμως ο χιονιάς μην ζητάς να ζεστάνω το στόμα σου,
μην ξανακάνεις αναφορές γιατί μας βρήκε το τέλος,
αυτό πάντα βρίσκει τον δρόμο του,
εκείνο που πάντα ακουμπά σε δυσκολία είναι η αρχή
και ανύπαρκτο το τέλος του εγωισμού, μοιάζει σαν οχυρό του θανάτου.
Παράξενο που όταν ο άνθρωπος οσμίζεται την ζωή τελικά πράτει μονάχα θάνατο,
άφησε το εργαστήριο που μελετάς την κίνηση των αστέρων
και κάνε μελέτη το γιατί αυτό συνεχώς συμβαίνει .
Τι να συμβαίνει άραγε σε αυτό το ον που η φωνή του και τα πουλιά τα κάνει σιωπηλά
και σε  αυτόν που του μοιάζει του φτιάχνει σταυρούς
κι εμπόδια ατέλειωτα στον λαβύρινθο της μικρής ζωής;
Μικρή είναι η ζωή και σήμερα,
αύριο ίσως να μην υπάρχει,
απέραντα τα νεκροταφεία ησυχάζουνε, τις ματαιοδοξίες κάνουν πέρα,
κι ακόμη κι αν έναν τάφο τον κάνεις λαμπρό, αυτός που έφυγε μάτια δεν έχει να τον δει.
Το τέλος της ανθρωπότητας το πιό επίκαιρο
το μόνο κοινό στους αιώνες που κύλησαν μακριά,
σαν κυλιόμενες πέτρες,
όμως αυτό ακριβώς κανείς δεν ακουμπά,
όλοι ασχολούνται με μια ζωή κατά φαντασίαν ζωή,
παράξενο που μοιάζει!
Και τούτο ακόμη τραγικά επίκαιρο
μέσα στο λιβάδι που χορεύουν λύκοι φορώντας στολή αμνού προς διάθεση μιας αγοράς φτηνής
κι ίσως απόλυτα χυδαίας...