(Δεν χρειάζομαι αλήθειες, μόνο μικρά ψέμματα που καλύπτουν την σκληρή πραγματικότητα), της είπε ένα πρωί παγωμένο. Η πρωινή υγρασία έκανε τα φτερά των πουλιών να τρέμουν. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε προσεκτικά. Με δύναμη έκαναν την εμφάνιση τους νέες ρυτίδες γύρω από τα μάτια του και μαύροι κύκλοι. Έφτιαχναν έτσι σκληρό, το πρόσωπο. (Πάλι δεν κοιμήθηκες); είπε με ένα λεπτό ενδιαφέρον στην φωνή της. Και συνέχισε. (Έδιωξες όλους όσους μας αγαπούσαν, μακριά μας, με τις σκληρές σου τακτικές.) Και κοίταξε γύρω της τα άκομψα γλυπτά του, είχαν χάσει από καιρό την λάμψη τους, ακόμη και στα έργα του φερνόταν σκληρά και άκομψα. ( Τα συναισθήματα θυσιάζονται για την αλήθεια, αυτό είναι η τέχνη, εσύ το ξέχασες μαζί με άλλα πολλά). Εκείνη την στιγμή, ένα γκρίζο περιστέρι πέταξε έξω από το παράθυρο. Αυτός το κοίταξε αφηρημένα. Έπειτα θυμήθηκε πως άρχισε να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της νεκρής μητέρας του, αυτά που τόσο είχε μισήσει κάποτε, μα, από πότε αυτό του συνέβαινε; αναρωτήθηκε κι ένα δάκρυ ξεπρόβαλλε στην άκρη του δεξιού ματιού του.. Έξω τώρα έπιασε να ρίχνει χιονόνερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου