Βρέθηκε ακόμη για μια φορά σε μια αίθουσα φιλοξενίας της τέχνης. Σε μια νοητή ευθεία απέναντι της βρισκόταν ο "καλλιτέχνης". Φορούσε ένα ύφος βαρύ και μισομεθυσμένο. Κι ενώ είχε μια φρικτή ζέστη στην αίθουσα, αυτός φορούσε ένα μαύρο παλτό. Κρεμασμένες στο μπράτσο του νεαρές πεταλούδες που λοξοδρομούσαν μεταξύ κουλτούρας και αστικών σαλονιών. Προσπάθησε να βρεί κάτι το ερωτικό στην ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει ανεκτικότητα σε μια ατμόσφαιρα αν δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο ερωτικό. Όμως έβλεπε τους ανθρώπους τυλιγμένους σε μια γκρίζα φούσκα. Ξαφνικά από το βάθος της αίθουσας ακούστηκε Βάγκνερ, ένα άρμα σε συμφωνία και κομμάτι ανσάμπλ με τον θάνατο. Το δέρμα της σηκώθηκε ανυπότακτο. Ταυτόχρονα είδε τον "καλλιτέχνη" να επιχειρηματολογεί για το έργο του με γλώσσα ταχύτατη και περισσή σε έπαρση. (Φτωχέ τράγο, τι έργο ωραίο να κάνει κάποιος όταν επιχειρηματολογεί τόσο για την τέχνη του), αναρωτήθηκε κι έκλεισε τα μάτια της. Ο Βάγκνερ εισέβαλλε με το άρμα του μέσα της και κατέλυσε κάθε της κύτταρο. Περπάτησε στην αίθουσα και αισθάνθηκε να χάνεται σε μια κόκκινη χλόη από αίμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου