Μια συνηθισμένη ημέρα

Καθώς τακτοποιούσα λίγο από το χάος μέσα μου
γράφοντας,
μια ηλιαχτίδα ήρθε και στάθηκε στην μέση του δωματίου.
Και κάθε τι από τα πράγματα που βρίσκονταν γύρω μου χαμογέλασε,
αυτό μου φάνηκε φρικιαστικά όμορφο και μοναδικό.
.....
Τα βιβλία φώναζαν ανοίγοντας τα φύλλα τους με θόρυβο,
('ολες οι θρησκείες είναι υπόθεση μιας ημέρας).
.....
Ο παλιατζής κάτω από το παράθυρο μου, διαλαλούσε την πραμάτεια του,
σκέφτηκα κάπως θλιβερά,  πόσο γυαλίζουν τα παπούτσια στα πτώματα πριν τα χώσουν στο χώμα,
πόσο εύκολα ξοδεύουν δάκρυα όχι για τον χαμένο μα για τις δικές τους απώλειες οι ζωντανοί.
.....
Και καθώς έγραφα εμπρησμοί συνέβαιναν στο δεξί ημισφαίριο του μυαλού μου.
.....
Ένας θρόμβος  από το αίμα μου
 ήρθε και στάθηκε πάνω στην ηλιαχτίδα
κι έγινε ήλιος λαμπρός.
....
Ο ήλιος αυτός μου θύμισε πόσο ανώνυμο αίμα είχε χυθεί
και πόσο ακόμη θα έτρεχε στους δρόμους.
....
Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο, απαντώντας στην κλήση είχα την ατυχία να μιλώ με
ένα πρόσωπο υποχόνδριο,
είχε έτσι γίνει γιατί μελετούσε τα μικρόβια στο μικροσκόπιο για χρόνια,
μιλούσα άτονα και βαριεστημένα και ταυτόχρονα σκεφτόμουν,
σκεφτόμουν πως όλα γύρω και μέσα μας είναι αντανάκλαση,
έτσι λοιπόν ξέροντας τόσο πολλά για εμένα ήξερα και για τους άλλους.
....
Κι όταν στάθηκα έπειτα ξανά μπροστά στο χαρτί
είπα στον εαυτό μου, ή μάλλον τον ερώτησα,
μπορείς να σκέφτεσαι με την καρδιά και να νιώθεις με τον εγκέφαλο σου;
....
Και φυσικά αντί απάντησης κράτησα ένα κενό,
το κενό αυτό στάθηκε ανάμεσα σε μένα και στο χαρτί,
άρχισαν τότε όλοι οι αδικημένοι αγαπημένοι μου νεκροί
να έρχονται απρόσκλητοι και να κάθονται δίπλα μου,
γέμισε τότε το δωμάτιο γιασεμί
κι ένα ψυχρό αεράκι κάθισε πάνω στα μάγουλα μου.
Και γέμισε το πρόσωπο μου ασυγκράτητα δάκρυα,
είναι στιγμές μέσα στην ημέρα που δεν αντέχω να με βλέπω να ζω
αυτήν την ζωή που δεν αντέχεται ούτε από εμένα,
ούτε την άντεξαν αυτοί που τόσο πολύ αγάπησα κάποτε....