Η ουτοπία με το χρώμα μπλε

Ο ζωγράφος άπλωνε χρώματα στο τελάρο του δίχως αντικείμενο
φρόντιζαν αυτή την υπόθεση όλες οι αισθήσεις του,
σαν να τον φώτιζαν χιλιάδες κεριά τα μάγουλα του,
τα  χέρια του τρεμάμενα από την αναμονή του αποτελέσματος.
....
Την ίδια ώρα ένας γλύπτης λάξευε με αρμονικές γραμμές ένα λευκό μάρμαρο
απέναντι του μια γυναίκα είχε αναλάβει το ύφος στο σώμα της,
ήταν από τις γυναίκες που η έκφραση υπήρχε ως αρχέγονο στοιχείο στην σάρκα
κι όχι στο βλέμμα της
.....
Κάπου αλλού, μακριά ,ένας άντρας έφτιαχνε λέξεις στο χαρτί
αποκωδικοποιώντας συναισθήματα και σκέψεις που σαν άσπρα σύννεφα ταξίδευαν πάνω από το κεφάλι του,
το αποτέλεσμα δεκάδες τσιγάρα στο τασάκι και μια ηδονή
που ερχόταν ανυψώνοντας το πνεύμα του,
αυτός πάλι είχε ξεχάσει πως δυο ημέρες ήταν νηστικός
.....
Στην πόλη που έμοιαζε τρύπια από πληγές, από πέτρες και φωτιές της χτεσινής νύχτας,
κάποιος άλλος μέσα σε φιλμ κατέγραφε γεμάτος έξαψη
έναν γέροντα άστεγο καθισμένο στο παγκάκι αγκαλιασμένο με έναν σκύλο
.....
Κι ένα ζευγάρι ξεδίπλωνε την ίδια ώρα,
όλα κείνα τα πάντα και ποτέ,  που χρειάζεται καθώς αυτοί βέβαια πίστευαν, ο έρωτας
για να ναι τάχα ξεχωριστός,
να είναι σαν ένα βουνό απάτητο και τρυφερό
.....
Την ίδια ημέρα και πριν τα μεσάνυχτα,
κυρίες και κύριοι μοντάριζαν ρόλους, ψυχροί και ντυμμένοι άψογα ,με ρούχα της πόλης.
Κι αυτοί ήταν τρισάθλιοι εραστές χωρισμένοι σε μονάχα δυό μέτωπα των ηδονών,
καθώς η ηδονή γι αυτούς ήταν ή σαδισμός ή μαζοχισμός.
Πίσω από την οθόνη της τηλεόρασης εκτελούσαν τον ρόλο του εκφωνητή των ειδήσεων
η τέχνη τους υπήρξε πάντα ως ξεχωριστή στην μια της δυνατότητα.
Την καλλιέργεια που σαν πανώλη εξαπλώνεται στον πλανήτη γη κι ολοένα ανεξέλεκτα.
Το να καθιστάς τους ανθρώπους δυσαρεστημένους από την μοίρα τους,
τι τραγικό! Και δίχως να υπάρχει το αρχαιοελληνικό στοιχείο της τραγωδίας,
άρα και δίχως την δυνατότητα της κάθαρσης!
.....
Τότε ήταν που πήρα το καράβι κι έφυγα για τα ελληνικά νησιά,
έμεινα εκεί ώσπου τα μαλλιά μου έγιναν λευκά μπαμπάκια,
κι η παρέα μου ήταν ένας γάιδαρος, ένας σκύλος
κι ένας καπετάνιος που χε αφήσει από χρόνια τα μακρινά ταξίδια,
κι αυτό για να γίνει ψαράς με ένα μπλε καίκι.
Κι αν ο κόσμος χαλούσε κι είχα δυνατότητα κάποιους να σώσω,
αυτούς νιώθω θα διάλεγα,
τον καπετάνιο-ψαρά,
τον γάιδαρο και τον σκύλο.
....
Κι έναν ωραίο ορίζοντα μακρινό μεταξύ θάλασσας κι ουρανού,
να υπάρχουν οι τέχνες από την αρχή εκτελώντας τον αιώνιο ρόλο τους.
Να ανυψώνει ο άνθρωπος το πνεύμα του σαν λευκός καπνός
αφού πριν έχει ταίσει το σώμα του
με όλες τις γήινες τροφές,
τις γήινες ηδονές του...