(συν)αισθηματική κατάσταση [21]

Το πρόσωπο της μισό στο φως, το άλλο μισό βουτά σε σκιές. Εκείνος έχει τα χέρια του στον αυχένα του, τεντώνει το καθισμένο κορμί του πίσω. -Υπάρχουν έρωτες που ξεκινούν και καταλήγουν στο κεφάλι κι άλλοι στην καρδιά. Είπε εκείνη προσέχοντας ένα καινούργιο νευρικό τικ στην άκρη του ματιού του. - Ναι, κι άλλοι που ζουν μονάχα από το αίμα. Έχουν την ζωντάνια του κόκκινου υγρού κι όλες του τις ιδιότητες. Πιό ύπουλη αρρώστια από αυτήν, όταν αρρωστήσει το αίμα δεν ξέρω, απάντησε εκείνος. Κοφτά, σέρνοντας τις λέξεις με την γλώσσα του.
 -Αν σταματήσουμε να ζούμε με την καρδιά και λεπτό σαν δέκτη το κεφάλι, θέλω να πούμε αντίο χωρίς να πούμε αυτήν την λέξη, απλά να ανοίξει ένας από τους δυο την πόρτα και να φύγει. Του είπε απαλά. Αυτός έπιασε το πρόσωπο της στα χέρια του και κυρίεψε τα μάτια της κοιτώντας τα. -Ζούμε κι οπλίζουμε τους φόβους μας κάθε ημέρα με όλα γύρω μας. Δεν χρειάζεται να γεμίζουμε με δηλητήρια αυτόν τον έρωτα. Αυτός ο έρωτας είναι το καταφύγιο μας, τον χρειαζόμαστε για να είμαστε ζωντανοί. Την έφερε επάνω του. Άκουσε το λεπτό σύρσιμο του ρούχου της πάνω στα πόδια του. Τα μαλλιά της να τρίβονται στο μάγουλο του. Γι' άλλη μια φορά η αφή της τον συγκλόνισε, όμως πέραν αυτού η καρδιά του μαλάκωνε, μεταμορφωνόταν σε ένα μικρό στολισμένο θερμοκήπιο από ήλιους. Το να βιώνεις τον έρωτα μόνο με μια ιδιότητα είναι σαν να περπατάς σε μισόφωτο δωμάτιο, σκέφτηκε. Από το απέναντι ανοιχτό παράθυρο κάποιος έκανε πρόβα παίζοντας ηλεκτρική κιθάρα. Μια νότα μπήκε στο μυαλό του ενωμένη με την αφή της, ήχησε δυνατά μέσα στο κεφάλι του.Ένιωθε τόσο έντονα την ζωή μαζί της, σκέφτηκε πόσο ιδαίτερα κινούν τα κορμιά τους οι μουσικοί κι οι χορευτές...Υπάρχει ένας τρόπος παράξενα γοητευτικός, σκέφτηκε... Οι μουσικοί κι οι χορευτές...