(συν)αισθηματική κατάσταση [23]

Ο άντρας με τα μακριά μαλλιά πιασμένα πίσω, παίζει πιάνο. Η βαριά πράσινη κουρτίνα, αφήνει το φως να τον ακουμπά σε ένα μέρος του δεξιού ώμου και στα δάχτυλα. Περίεργες λάμψεις περνούν από τα μάτια του καθώς παίζει μια φούγκα δακρύων και γαλήνης. Εκείνη κόβει τον χρόνο σε κομμάτια. Μέσα της αυτός ο άντρας σκάβει έδαφος με νύχια λιμαρισμένα σε μετάξια, θέλει κάπου να βρεί αν έχουν συναντηθεί σε άλλον χρόνο. Ο χρόνος κι ο χώρος μπλέκουν τρυφερά στην άβυσσο του έρωτα, σκέπτεται εκείνη καθώς τώρα τα δάχτυλα του τρέχουν στα υγρά πλήκτρα πιό γρήγορα, σαν λευκά άλογα... Εκείνος, καθώς ο ήλιος της ζεσταίνει τον λαιμό, μυρίζει το χτεσινό της άρωμα καθώς αυτό, τον κυκλώνει αποσπασματικά. Τώρα το πιάνο του μοιάζει σαν εκείνον τον νερόλακο που έβλεπε παιδί και τον φανταζόταν γεμάτο αστέρια. Εκείνη γέρνει επάνω του μαλακά, τον χαιδεύουν ανάλαφρα ξανθά τσουλούφια. Εκείνο το καρύδι του φόβου σπάει σιγά σιγά και για τους δυο. Σύντομα θα ενωθεί με τα παγόβουνα και θα λιώσει στην Αρκτική.
-Μαγεύομαι μαζί σου γιατί μαθαίνω από την αρχή να μην έχω επιδιώξεις, του είπε στο αυτί, σκορπώντας τις λέξεις σιγά για να μην τον βγάλει από τα πλήκτρα...

Αυτός της φίλησε τα δάχτυλα χαλαρώροντας λίγο τον κόμπο της νότας.
Υπάρχει άκρατος ο κίνδυνος να αντιλαμβάνεσαι τον ήλιο δίχως εγωιστικές φλυαρίες, σκέφτηκε και συνέχισε ανοίγοντας τώρα την αλυσίδα της μουσικής σε ουράνια μελωδία.
Η γυναίκα απομακρύνθηκε από κοντά του, στάθηκε δίπλα στο παράθυρο και συνέχισε να τον κοιτάζει...Υπάρχει ένας διάβολος που σκορπάει την ζωή μας με τέτοιον τρόπο επισημαίνοντας άτακτα συμπτώσεις που αυτό τελικά γίνεται τέχνη κι έρωτας, σκέφτηκε. Και καθώς τα σκεφτόταν αυτά 'κείνο το γνωστό φτερούγισμα της ευγνωμοσύνης πέταξε στο στήθος της και παρέλυσε όλο το σώμα.
 (Θεέ μου, ο κόσμος γίνεται κάλλιστος), είπε δυνατά και συνέχισε να τον βλέπει και να τον ακούει επάνω στο πιάνο σαν έναν φωταγωγημένο πίνακα...