Ο κυνισμός μετά την ελπίδα

Σε βλέπω να στέκεσαι μπροστά μου, με μια λύπη,
ίσως την ίδια που κρατά μια ταίστρα ενός πεθαμένου ζώου
Να θες να αποσυμφορήσεις την κίνηση των τοξινών στον δρόμο μιας πνευματικής χαμηλής κατάστασης
Μιλάς στον εαυτό σου αποδυναμώνοντας όλες σου τις σκιές
Περπατάς και νιώθεις πως περιβάλλεσαι από ένα πέπλο αόρατο
πιστεύοντας πως κανείς δεν σε βλέπει,
αυτό πιστεύει κι ένα παιδί που κλείνει τα μάτια του
Σκάβεις βαθιά με  τα ίδια κατά βάθος αντικίνητρα,
στοχάζεσαι ατέλειωτες εκτάσεις από ελπίδες,
ίσως το να μην ελπίζεις πια να ήταν ωραίο για τις βόλτες σου
ωραίο για τις αναμονές
Όταν οι αναμονές για την ωραιότητα γίνονται πάθος, τότε παύει το μυστήριο που κρύβουν αναμένοντας
Κι η λύπη, μια νύφη σε αναβρασμό, θα σε πετάξει σε κάποια ακτή όπου σκουπίδια θα πετούν τα ανθρώπινα σκουπίδια
Δεν θα υπάρχουν γλάροι να ταίσεις με χέρι σταθερό
φοβάμαι κι ούτε ένας καθαρός ορίζοντας να βλέπεις
Φόρα τον εαυτό σου και πάψε να με κοιτάς, ικετεύοντας,
πότε θα φανούν αυτά που διψούν τα μάτια σου
τα χέρια σου να ψαχουλέψουν άγρια αυτό που ποθεί η καρδιά σου
Μπορεί οι τιμές να ανέβηκαν στις τροφές
αλλά είναι εξευτελιστικά φτηνές σε αυτά που αφορούν τα ανθρώπινα...