(συν)αισθηματική κατάσταση [20]

-Οι ιδιοφυίες έχοντας την θνητότητα της ύπαρξης τους, για να φτιάξουν έργα αθάνατα, φεύγουν από το δικό τους μάτι και καταδύονται στην ανθρωπότητα που βρίσκεται απλωμένη μέσα τους. Είπε η Μ. και συνέχισε να τριγυρνά στο δωμάτιο κρατώντας ένα φλυτζάνι με αχνιστή σοκολάτα. Εκείνος διάλεξε ένα δίσκο από βινύλιο. (Μότσαρτ). Άνοιξε το παράθυρο και κάθισε στο περβάζι του αφήνοντας τον ήλιο να του χαιδεύει τον σβέρκο. -Τι έχω πάθει με σένα, μου λες; Αγαπώ αυτά που λες, αγαπώ κι αυτά που σε κάνουν να τα λες. Υπάρχουν πράγματα που σε κεντρίζουν, που σε κάνουν να εκφέρεις αυτά τα λόγια, αυτά τα αδιόρατα, αγαπώ πιό πολύ. Μα και ταυτόχρονα, είσαι τόσο απαραίτητη που ευχαρίστως θα συναντούσα μια άλλη μόνο και μόνο για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν μου είσαι απαραίτητη. Η Μ. χαμογέλασε, άφησε την σοκολάτα στο τραπέζι και τέντωσε τα χέρια της επάνω. -Ο έρωτας, προσπαθούσα εντέχνως να σου πω πριν, είναι έργο αθάνατο. Είπε, κι άρχισε να χορεύει κάνοντας κινήσεις μπαλαρίνας. (Είναι απίστευτο πόσο μαγικό μπορεί να είναι ένα πρωινό), σκέφτηκε εκείνος και την κοιτούσε γελώντας. Κι εκείνη την στιγμή ένιωσε να αφήνει κομμάτια από τα συναισθήματα του ελεύθερα και αυτά να ενώνονται με την ανθρωπότητα. Ένιωσε να διαιρείται δηλαδή σε άπειρα μέρη και μια έξαψη ευγνωμοσύνης τον πλημμύρισε.
 Κατάλαβε απόλυτα αυτό που του είπε στην αρχή της κουβέντας της η Μ. Μα είναι ιδιοφυής ένας ερωτευμένος ή απλά είναι ιδιοφυής ο έρωτας αναρωτήθηκε. Εκείνη την στιγμή έβλεπε τις μπούκλες των μαλλιών της να γυρίζουν σε στροφές σαν δερβίσηδες. Ένιωσε απλά ευτυχισμένος... Άλλο είναι η ευτυχία του ενός κι άλλο αυτή των δύο, σκέφτηκε...