(συν)αισθηματική κατάσταση [24]

Περπατούν στα στενά της πόλης και γύρω τους κι ανάμεσα τους χορεύουν κόσμοι αλλιώτικοι. Τρέχουν ιππότες, πριγκίπισσες σε κάστρα με δροσουλίτες έτοιμους για χτίσιμο ποίησης σε πέτρινα σκαλοπάτια. ( Πόσο καιρό είχα να συναντήσω καλοσύνη), αναρωτήθηκε εκείνη καθώς έπαιζε μαζί του. Κάποιος αν τους έβλεπε θα σκεφτόταν το απλό, την άφεσή μας στις σχέσεις και τον λόγο αυτής της διάθεσης. Η καθυστέρηση του αναπόφευκτου και πόσο μάταιη είναι η ύπαρξη μόνη της. Άλλαξαν τα ονόματα τους τα κοσμικά. Ιππότης ήταν πιά αυτός και ξωτικό εκείνη.
 Ο κόσμος ήταν μια λίμνη με νούφαρα λευκά, μπορούσαν να τον ενώσουν με τον Νείλο, να τον ενώσουν με την Δρακόλιμνη. Να τον σπρώξουν πέρα από τα μάτια τους. Εκεί μέσα βρίσκουν ανάλαφρα και διόλου εκβιαστικά, στοιχεία του δικού τους μικρόκοσμου. Τρίζει με τέχνη ο υφαντόκοσμος τα πέπλα του, η ψυχή ανοίγει τα σεντόνια της και απαλάσσεται από τις τοξίνες της έλλειψης της καλοσύνης και της ομορφιάς...