....

H πιθανότητα πως η γη είναι η μόνη πηγή ζωής στο σύμπαν
συμπίπτει με αυτό που πιστεύουν πολλοί για το εγώ τους.
Κι όπως κάθομαι σε ένα πεζούλι στην άκρη του κόσμου
νοσταλγώ την εποχή που οι κομήτες πιό κοντά ήταν
όπως οι άνθρωποι.
Ψάχνω να βρω την διαδακτική αφθαρσία του πράγματος
μα δεν βρίσκω.
Ολοένα μεγαλώνει το μαύρο αστέρι που πέφτει.
... ΚΡαυγές του φτάνουν πάνω από το κεφάλι μου.
Σκίζουν τα φθαρτά μέρη του σώματος.
Χοροί των ποιημάτων που ζωγράφισες ανθούν στον λαιμό μου.
Κι από όλα που μου έμεινε ήταν ο τρόπος που έπιανες το μολύβι να γράψεις.
Κανείς δεν κοιτάζει πια.
Όλα απομακρύνονται σαν τους κομήτες και τους ανθρώπους.
ΚΙ η γη ντύνεται σαν το μάυρο αστέρι που ολοένα πλησιάζει.
Έχει ντυθεί από καιρό στα μαύρα μα κανείς δεν την βλέπει.
Μόνο ο κούκος την πενθεί κάθε φορά που γεμίζει η Σελήνη...