ΜΙα ανάρτηση δίχως αφορισμούς

Το νεκρικό φόρεμα του βασιλιά Χιλπέριχου με τις τρακόσιες χρυσές μέλισσες
κρατούσε η Σφίγγα στα χέρια της και το άπλωσε στον ήλιο

Ζητούσε από εμάς αφορισμούς να γράψουμε δίπλα στις υπέροχες εσθήτες

Στεκόταν αδύνατον να γράψουμε γιατί η ζωή μας περνά δίπλα μας,
ανάμεσα μας ,σαν σκυλί αποδιωγμένο

Κι οι έρωτες γεμάτοι έπαρση ξοδιάζουν το μαύρο μελάνι μας

Να κρυφτούμε από εμάς πρώτα
κι έπειτα στην ελλειπτική κρύα κίνηση του φεγγαριού

Στα κλειστά ακίνητα βλέφαρα ενός ηλικιωμένου

Μονάχα η σφίγγα αναγνώριζε εμάς στο πρόσωπο του ηλικιωμένου

Στεκούμενοι με κλειστό ,σφραγισμένο στόμα επάνω από το πηγάδι του κόσμου
προσμένουμε τον Οιδίποδα στον Κιθαιρώνα,
κι αυτός έρχεται,
ολοένα έρχεται
κι είναι οι κινήσεις του βαριές όπως των ανθρώπων που πατούν στο φεγγάρι

Όταν η Σφίγγα ξαναδώσει τον  γρίφο, να ξέρεις,
εσύ κι εγώ είμαστε έξω από την πόρτα του ιερέα ήλιου
με καμμένα τα φτερά μας στην χίμαιρα...