Το άπληστο

Οι ηδονές μας είναι στάμνες με νερό
τις σηκώνει ένας γυναικείος κόρφος αλαβάστρινος
τις προχωρά ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο,
πικραίνεται ο θάνατος και εξαφανίζεται,
τον πίνουν οι σκιές του άγριου δάσους.

Τώρα που προχωρώ πάνω σου με το είναι μου
τι άραγε από εμένα να ξέρεις,
πόσος ιδρώτας θα γράφει μια λέξη στο στήθος σου,
τα χέρια σου που τρέμουν καθώς ξεκουμπώνουν όλα τα όχι μου, μου γνέφουν,
μου μιλούν για άγρια καλοκαίρια,
λεπτοί ρυθμοί μιας τέχνης άγριας στο κεφάλι μου.

Ναι, ο έρωτας είναι θέμα αισθητικής.

Σου μιλάω και η φωνή μου σπάζει σε ματωμένα κρύσταλλα
Φάουστ, την αόρατη συμφωνία μας θα την κάνουμε αργότερα.
Αυτό που ζητώ είναι να διαλυθώ μέσα στο λεπτό σαν μια σταγόνα...

Κλέβεις μαζί μου μια λαθραία και σπάνια χαρά.

Η ζωή μας καίει σαν το φως ενός καντηλιού και κάποτε σαν ήλιος που ξύπνησε ερωτευμένος.

Κράτα με άπληστη...