Επάνω στα ξερόχορτα κοιμόταν μια ηλιαχτίδα
μεταχειρισμένη αρκετά από τα βλέμματα,
τις θωπείες των ανθρώπων,
ήθελε να ξεφύγει από όλα αυτά μα πως...
Τα ξερόχορτα την έτρωγαν ,στην μέση του άγονου οικόπεδου εκεί,
ξεκουραζόταν παριστάνοντας την πεθαμένη,
μα όλοι που έτσι την έβλεπαν,
την έπαιζαν στα ζάρια.
Τα σπίτια τώρα είναι αγορές,
η θάλασσα μαύρα πλατάνια
... και οι καρδιές πιό πολύ συμβολικές...
Κι αφού συμβολική έγινε η καρδιά αντί αίμα και ζωή,
εκεί αποκοιμήθηκε η ωραία ηλιαχτίδα.
Εκεί κοιμήθηκε για πάντα,
τώρα την εξετάζουν στα μουσεία στου κόσμου σαν την ωραία κοιμωμένη...
Αναρωτιούνται πόσος κόπος χρειάστηκε να κοιμηθεί ένα κομμάτι του ήλιου...
Άραγε θα σκεφτεί κανείς πως το μόνο που απαιτήθηκε ήταν ο τρόπος;
Ο πρώτος που την εξέτασε ήταν ένας χοντρός με γυαλιά,
(όταν η εικόνα δεν συνοδεύεται από σεβασμό από αυτόν που την δημιούργησε τότε δεν υπάρχει εικόνα), αποφάνθηκε ψυχρά.
Μα για δες, όλοι μιλούσαν μια γλώσσα διαφορετική σε εκείνη την αίθουσα...
Μα ο ήλιος έψαχνε με απόγνωση το παιδί του,
το είχε για λίγο αφήσει σε κείνο το άγονο οικόπεδο,
γεμάτο ξερόχορτα και περριτώματα δεινοσαύρων...
ή μήπως ήταν δελφίνια που έχασαν τον προσανατολισμό τους