....

Υπήρχε ένα χρυσοπόρφυρο φως σε εκείνο το καφενείο
ήπιο απόγευμα, έμπαινε κάποια ακτίνα του ήλιου στο ποτήρι του κρασιού,
πίνανε κόκκινο ημίγλυκο.
Ο κόσμος σαστισμένος έξω από αυτούς, ακίνητος.
Σαν να μην ήταν κομμάτι του κι αυτοί.
Άνθρωποι περπατούσαν στον αστραφτερό πεζόδρομο ,μπροστά τους πηγαινοερχόμενοι περιπατητές.
Η ηδονή είναι ακτιβιστής ακροβάτης στο κενό, είπε ο άντρας κι
έγειρε πάνω της....
Η γυναίκα ζαλισμένη υπέροχα από το ποτό και τα λόγια του, είπε,
η ηδονή μαλακώνει την καρδιά και κάνει την ψυχή καλή.
Καθώς έπεφτε ο 'ηλιος ζαλισμένοι κι οι δυο γύρισαν σπίτι.
Είχαν υποσχεθεί πως οι ψυχές τους θα ταν πάντα δεμένες μαζί σε μια.
Αυτό κράτησε μόλις μια ημέρα.
Τόσο φαίνεται διαρκεί μια ζαλισμένη υπόσχεση...